Naturalny antybiotyk,
jakim jest meduzyna w połączeniu z kwaśnym środowiskiem, a także enzymami i
witaminami szybko i głęboko niszczy strukturę komórkową mikroorganizmów
chorobotwórczych, przy czym nie zdążają one wyrobić w sobie odporności na ten antybiotyk
ani się zregenerować. Wyciąg z grzyba herbacianego posiada szerokie spektrum
działania niszcząc mikroorganizmy różnych rodzajów.
Historia i pochodzenie
Historia i pochodzenie grzyba herbacianego stanowi zagadkę
naukową: w naturalnej postaci nie jest w przyrodzie spotykany, a jednocześnie
znany jest od czasów starożytnych. Pierwsze wzmianki historyczne o tym cudownym
grzybie pochodzą z roku 400 p.n.e. Zgodnie z legendą koreański lekarz uzdrowił
chorobę żołądka japońskiego Imperatora.
Legenda posiada również bardziej interesującą wersję. Mnich
przepowiedział choremu Imperatorowi, że lekarstwo przyniesie mu mrówka. Po
pewnym czasie Imperator faktycznie ujrzał mrówkę, która wpadła mu do filiżanki
i powiedziała mu, że przyniosła i pozostawiła w filiżance Imperatora
niewidoczne gołym okiem lekarstwo. Filiżankę należy odstawić i poczekać aż w
niej wyrośnie meduza, która zmieni herbatę w uzdrawiającą miksturę. Imperator
posłuchał mrówki, a po wypiciu lekarstwa wyzdrowiał.
Grzyb herbaciany od dawna był znany nawet w Meksyku:
hodowano go na kawałkach fig.
Śluzowata błonka grzyba (zoogloea) stosowana była do
przygotowania octu, przy czym nie tylko w warunkach domowych – w fabrykach
Europy (Francja, Prusy, Anglia), ocet przy pomocy grzyba herbacianego
przygotowywano w ogromnych drewnianych zbiornikach, w których waga grzyba
wynosiła ponad 100kg. Taka metoda przygotowania octu nazywała się metodą
orleańską.
Inne wersje pochodzenia grzyba są następujące: uczeni
utrzymują, że bakterie octowe (acetobacter) ze swych naturalnych miejsc
bytowania przenoszone są przez różne owady do środowisk płynnych. Inni
twierdzą, że grzyb herbaciany rozwijał się w zbiornikach wodnych ze szczególnym
typem roślinności oraz składem chemicznym wody. Jednak brak spójnej i
udowodnionej hipotezy na ten temat.
Oficjalna wersja brzmi: ojczyzną grzyba herbacianego jest
Cejlon, skąd grzyb rozprzestrzenił się przez Indie, Chiny, Mandżurię i
Wschodnią Syberię, aż po Europę. Zresztą niektórzy uważają, że Tybet jest
ojczyzną grzyba. Sytuacja jest więc dość niejasna. Pewne jest jedynie to, że
obecnie grzyb herbaciany mamy zarówno w Europie jak i w Azji i hodujemy go w
środowisku cukrowo-herbacianym.
Grzyb herbaciany posiada również ogromną ilość nazw: grzyb
chiński, grzyb japoński, grzyb indyjski, grzyb mandżurski, grzyb morski, fango,
kombucza, japońska rybka.
Ten unikalny twór przyrody nie jest nawet grzybem w zwykłym
rozumieniu tego słowa, tylko stanowi symbiozę grzybów drożdżowych i bakterii
octowych, które tworzą ogromną kolonię, podobną z zewnątrz do meduzy. Właśnie
te mikroorganizmy stanowią o leczniczych i odżywczych właściwościach wyciągu z
grzyba.
Górna część kolonii jest błyszcząca, zwarta, a dolna pełni
funkcję strefy wzrostu i wygląda jak mnóstwo zwisających nitek. Właśnie tu ma
miejsce zamiana zwykłego roztworu cukru i herbaty w kompleks pożytecznych dla
organizmu ludzkiego substancji.
Śluzowata błonka grzyba (zoogloea) stosowana była do
przygotowania octu, przy czym nie tylko w warunkach domowych – w fabrykach
Europy (Francja, Prusy, Anglia), ocet przy pomocy grzyba herbacianego
przygotowywano w ogromnych drewnianych zbiornikach, w których waga grzyba
wynosiła ponad 100kg. Taka metoda przygotowania octu nazywała się metodą
orleańską.
W czasie I wojny światowej niemieccy uczeni opracowali nawet
metodę uzyskania z zoogloei sztucznej skóry i otrzymali patent na swój
wynalazek.
Skąd grzyb pojawił się w Europie – nie wiadomo, lecz
najbardziej prawdopodobne jest, że przywieziono go z Mandżurii w czasie wojny
rosyjsko-japońskiej. Pierwsze publikacje naukowe na jego temat pojawiły się w
artykułach A.A. Baczyńskiej i G. Lindau w 1913 roku.
Badania naukowe A.A. Baczyńskiej nad morfologią i biologią grzyba
herbacianego cechowała rzetelność i były one jedyne w swym rodzaju. Badaczka ta
przeanalizowała próbki grzybów herbacianych dostarczone z różnych miejsc Rosji
i właśnie wówczas ustalono, że podstawową częścią grzyba herbacianego są
bakterie octowe. W 1929 roku W. Hanneberg opisał jeszcze dwie odmiany bakterii
octowych stanowiące masę śluzową o gęstej zoogloei.
Nową falę zainteresowania tą kulturą na początku lak 30-tych
XX wieku wywołała publikacja artykułu D. Szczerbaczowa „Grzyb herbaciany lub
japoński i jego zagadnienia”. W artykule mowa była o tym, że systematyczne
stosowanie wyciągu z grzyba herbacianego powstrzymuje miażdżycę tętnic i
zmniejsza ciśnienie krwi. Dzięki temu artykułowi zaczęto prowadzić dalsze
badania nad leczniczymi właściwościami grzyba herbacianego i odkryto, że wyciąg
dysponuje właściwościami leczniczymi przy całym szeregu schorzeń.
Lecznicze działanie wyciągu przy chorobach układu
pokarmowego, w tym przy czerwonce i dyspepsji u dzieci okrył E. Boldyriew w
1938 roku. W 1942 roku E.A. Plewako, A.A. Parfina i O.P. Orłowa opracowali
metodę przemysłowego uzyskiwania z wyciągu grzyba herbacianego kwasu
glukonowego, który może w przemyśle zastępować cały szereg rzadko występujących
kwasów organicznych. W latach 30-tych i 40-tych XX wieku opublikowano wiele
prac opisujących właściwości grzyba herbacianego i jego wyciągu, jednak w
żadnej z nich nie było mowy o jakimś ścisłym systemie zażywania. Systematyczne
badania kliniczne grzyba rozpoczęto w 1947 roku i po dwóch latach uzyskano
rezultaty. E.K. Naumowa w 1949 roku doniosła o odkryciu Meduzyny – nowej
substancji antybiotykowej. Substancja ta okazała się skuteczna przy miażdżycy
tętnic i sklerotycznej fazie choroby nadciśnieniowej.
Grzyb herbaciany nie stanowi jednej żywej istoty, jak
sądzono w dawnych czasach, lecz całą kolonię istot żywych. W kolonii tej
występuje symbioza dwóch całkowicie różnych organizmów – grzybów drożdżowych i
bakterii octowych. W efekcie ich wspólnej pracy lecznicze właściwości zwykłej
herbaty uzupełniane są i wzbogacane o lecznicze właściwości octu i drożdży, a
także całego szeregu produktów metabolizmu kolonii.
Terapeutyczne działanie meduzyny przy ciężkich postaciach
zapalenia błony śluzowej jamy ustnej u dzieci zbadano w 1955 roku, a zrobili to
naukowcy Moskiewskiego Instytutu Medycznego. Zauważono pozytywny efekt, który
pojawił się po 3-5 dniach leczenia u 20-tu dzieci.
Instytut Epidemiologii i Mikrobiologii w Kazachstanie
również przeprowadził trwające od 1942 do 1955 roku systematyczne badania
właściwości grzyba herbacianego. W wyciągu z grzyba herbacianego wykryto
enzymy: lipazę i zymazę, a także lipidy i pigmenty. Uzyskano również substancję
nazwaną MM, wywierającą bakteriobójczy wpływ na mikroorganizmy – gronkowiec
złocisty, pałeczki salmonelli wywołujące dur brzuszny, pneumokoki, dur rzekomy
A i B, czerwonkę i maczugowca błonicy.
W rezultacie takich wielostronnych badań problemu
zgromadzono ogromny materiał naukowy o możliwościach i właściwościach wyciągu z
grzyba herbacianego.
Skład i właściwości lecznicze wyciągu z grzyba
herbacianego
Grzyb herbaciany nie stanowi jednej żywej istoty, jak
sądzono w dawnych czasach, lecz całą kolonię istot żywych. W kolonii tej
występuje symbioza dwóch całkowicie różnych organizmów – grzybów drożdżowych i
bakterii octowych. W efekcie ich wspólnej pracy lecznicze właściwości zwykłej
herbaty uzupełniane są i wzbogacane o lecznicze właściwości octu i drożdży, a
także całego szeregu produktów metabolizmu kolonii.
W ten sposób wyciąg z grzyba herbacianego jest produktem
dwóch skojarzonych fermentacji i posiada bardzo skomplikowany skład. W grzybie
herbacianym występują różne drożdże i fermentacja octowa.
Przy tych postaciach fermentacji otrzymujemy substancje
pośrednie, w których ważną rolę odgrywa kwas fosforowy: uczestniczy on w
pośrednich etapach fermentacji i tworzy estry kwasu fosforowego, które
przechodzą w wolny kwas pirowinogronowy, a ten z kolei – w aldehyd octowy i
dwutlenek węgla. Przy tym podobnie jak drożdże, bakterie tlenkowęglowe mogą
uczestniczyć w syntezie witamin.
W wyciągu wykryto spirytus, kwas octowy, kwas glukonowy i
kofeinę. Według późniejszych doniesień w wyciągu z grzyba herbacianego oprócz
wspomnianych kwasów wykryto kwas szczawiowy, cytrynowy, mlekowy, kojowy,
witamina C i śladowe ilości witaminy D. Poza tym śladowe ilości garbników,
polisacharydy typu celulozy, aldehydy, substancje tłuszczopodobne, substancje
tłuszczowe i smoliste, alkaloidy, glukozydy, enzymy: zymaza, proteaza,
lewanosacharaza.
Skład wyciągu jest bardzo złożony i zawiera następujące
grupy substancji:
- -kwasy
organiczne: octowy, glukonowy, szczawiowy, cytrynowy, jabłkowy, mlekowy,
pirowuinogoronowy, kojowy, fosforowy,
- -spirytus
etylowy,
- -witaminy:
C, B1,
- -enzymy:
katalaza, linaza, proteaza, zymaza, sacharaza, karbohydraza, amylaza,
enzymy tryptyczne,
- -lipidy:
sterole, fosfolipidy, kwasy tłuszczowe,
- -cukry:
monosacharydy, polisacharydy,
- -pigmenty:
chlorofil, ksantofil,
- -puryny
pochodzące z liścia herbacianego.
W piętnastodniowym wyciągu grzyba herbacianego wykryto
0,65mg% witaminy C, a w sześciomiesięcznym – 4,4mg%.
Badania wyciągu na okoliczność występowania witaminy C
wykazały, że może on służyć jako producent witaminy C.
Podczas analizy 100ml wyciągu z grzyba herbacianego wykryto:
2,4mg kwasu cytrynowego, 15,2mg kwasu jabłkowego, 226mg kwasów lotnych w
przeliczeniu na kwas octowy, 12mg kwasu pirowinogronowego.
Oznaczono garbniki w ilości 0,08% i białka w ilości 5,24%.
Obok innych substancji w wyciągu z grzyba znajdują się
również substancje bakteriobójcze.
Skład wyciągu jest bardzo złożony i zawiera następujące
grupy substancji:
- kwasy
organiczne: octowy, glukonowy, szczawiowy, cytrynowy, jabłkowy, mlekowy,
pirowuinogoronowy, kojowy, fosforowy,
- spirytus
etylowy,
- witaminy:
C, B1,
- enzymy:
katalaza, linaza, proteaza, zymaza, sacharaza, karbohydraza, amylaza,
enzymy tryptyczne,
- lipidy:
sterole, fosfolipidy, kwasy tłuszczowe,
- cukry:
monosacharydy, polisacharydy,
- pigmenty:
chlorofil, ksantofil,
- puryny
pochodzące z liścia herbacianego.
Wszystkie te dane dotyczą wyciągu z grzyba hodowanego na
czarnej herbacie. Wyciąg hodowany na herbacie zielonej ma bardziej unikalny
skład .
Bakteriobójcze działanie wyciągu z grzyba herbacianego
Grzyb herbaciany jest naturalnym antybiotykiem. Substancja
antybiotyczna produkowana przez grzyb herbaciany nazywa się meduzyna.
Prowadzono eksperymenty polegające na leczeniu czerwkoni przy
pomocy meduzyny, okazało się, że skuteczność wyciągu z grzyba herbacianego nie
ustępuje antybiotykom stosowanym tradycyjnie podczas leczenia tej dolegliwości.
Następnie działanie wyciągu z grzyba herbacianego wypróbowano na chorych z zapaleniem
błony śluzowej jamy ustnej, anginą, zapaleniem migdałków, zapaleniem błony
śluzowej jelita cienkiego i grubego, szkarlatyną, błonicą i zapaleniem spojówek.
Eksperymenty potwierdziły zdolność meduzyny do przyspieszania gojenia wrzodów
i długo niegojących się ran ropnych. Naturalny antybiotyk, jakim jest
meduzyna w połączeniu z kwaśnym środowiskiem, a także enzymami i witaminami
szybko i głęboko niszczy strukturę komórkową mikroorganizmów chorobotwórczych,
przy czym nie zdążają one wyrobić w sobie odporności na ten antybiotyk ani się
zregenerować. Wyciąg z grzyba herbacianego posiada szerokie spektrum działania
niszcząc mikroorganizmy różnych rodzajów.
Może być on zastosowany bez szkody dla organizmu przy
procesach zapalnych spojówki. Lecznicze właściwości wyciągu zostały sprawdzone
również w praktyce chirurgicznej: wszelkie możliwe drobne ropiejące rany na
palcach rąk i nóg świetnie poddają się leczeniu wyciągiem z grzyba
herbacianego.
Wyciąg z grzyba herbacianego i preparaty z niego uzyskane
wywierają również korzystny wpływ przy miażdżycy tętnic, ostrym zapaleniu
migdałków, przewlekłym zapaleniu błony śluzowej jelita cienkiego i grubego,
ostro przebiegającej czerwonce, nosicielstwie czynników chorobotwórczych, przy
toksycznej dyspepsji u dzieci, przy wrzodziejącym zapaleniu śluzówki jamy
ustnej.
W medycynie ludowej wyciąg z grzyba herbacianego zaleca się
stosować wewnętrznie przy leczeniu hemoroidów, ropnym zapaleniu mieszków
włosowych, gruźlicy, nerwicy, chorobach przewodu pokarmowego, obrzękach i w
charakterze środka wzmacniającego.
Wyciąg dysponuje silnymi właściwościami bakteriobójczymi w
stosunku do różnych mikroorganizmów, w tym również salmonellę.
Wyciąg z grzyba herbacianego działa pobudzająco na gruczoły
żołądkowe wywołując w ciągu dłuższego czasu nasilone wydzielanie soków
żołądkowych. Wyciąg z grzyba w połączeniu z sokiem żołądkowym zwiększa swą
aktywność antybakteryjną kilkukrotnie. Łatwo wchłania się i wywiera działanie
stymulujące zwiększając ogólną rześkość organizmu, mobilizując jego siły
obronne, a także niszczy chorobotwórczą florę jelit. Tłumaczy to skuteczność
wyciągu z grzyba herbacianego przy infekcjach przewodu pokarmowego.
W jelicie wyciąg z grzyba herbacianego zmniejsza ilość
pałeczek jelitowych niszcząc je nie wpływając przy tym na pałeczki kwasu
mlekowego i pałeczki acidofilne, a także stymuluje obronne funkcje organizmu.
Wyciąg niszczy bakterie gnilne i innych szkodliwych
„mieszkańców” jelit. Już po kilki dniach systematycznego zażywania wyciągu
znikają wzdęcia i nieprzyjemny zapach stolca. Jest to wskaźnik tego, że
powstawanie trucizn w jelicie zmniejsza się i regeneruje się zdrowa flora
jelitowa. Spożywanie wyciągu zmniejsza łaknienie. Uaktywnia on przemianę
materii i stymuluje wydzielanie enzymów uczestniczących w procesie trawienia. W
ten sposób wyciąg z grzyba herbacianego jest naturalnym środkiem niewywołującym
skutków ubocznych i zapobiegającym przeciążeniu jelit.
Wyciąg z grzyba herbacianego i preparaty z niego
uzyskane wywierają również korzystny wpływ przy miażdżycy tętnic, ostrym
zapaleniu migdałków, przewlekłym zapaleniu błony śluzowej jelita cienkiego i
grubego, ostro przebiegającej czerwonce, nosicielstwie czynników
chorobotwórczych, przy toksycznej dyspepsji u dzieci, przy wrzodziejącym
zapaleniu śluzówki jamy ustnej. W medycynie ludowej wyciąg z
grzyba herbacianego zaleca się stosować wewnętrznie przy leczeniu hemoroidów,
ropnym zapaleniu mieszków włosowych, gruźlicy, nerwicy, chorobach przewodu
pokarmowego, obrzękach i w charakterze środka wzmacniającego.Wyciąg dysponuje
silnymi właściwościami bakteriobójczymi w stosunku do różnych mikroorganizmów,
w tym również salmonellę
Wyciąg z grzyba herbacianego może być stosowany również w
charakterze stymulatora wzrostu.
Ta imponująca lista pożytecznych właściwości wyciągu z
grzyba herbacianego jest niepełna, ponieważ badania nie zostały jeszcze
zakończone. Jednak wielowiekowe doświadczenie ludowej medycyny, a teraz również
badania medycyny oficjalnej dostarcza nam wystarczającą ilość przekonujących
dowodów przemawiających na korzyść stosowania tego pożytecznego produktu.
Przygotowanie i spożywanie wyciągu
Od macierzystego grzyba oddziela się dolną warstwę i
umieszcza w 3 l słoiku z ostudzoną niebyt mocną słodką herbatą. Słój należy
odstawić w ciepłe miejsce. Przez pierwsze 3 dni grzyb leży na dnie słoja, a
następnie wypływa i po tygodniu pierwsza porcja wyciągu jest gotowa. Wypływanie
grzyba zaczyna się dzięki powstawaniu produktu jego metabolizmu – dwutlenku
węgla, dzięki czemu wyciąg staje się napojem gazowanym.
Tradycyjnie grzyba herbacianego nie przygotowuje się
zawczasu. Powszechna jest praktyka wlewania do przykrytego gazą słoja z grzybem
resztek słodkiej herbaty i dosypywanie od czasu do czasu cukru. Powstały wyciąg
ludzie zwykli pić zawsze i wciąż, jak i kiedy im się zachce.
Przygotowany w taki sposób grzyb herbaciany według
twierdzeń specjalistów z zakresu naturopatii nie tylko nie jest pożyteczny, ale
wręcz szkodliwy.
Rzecz w tym, że kwasy organiczne, które stanowią o wartości
wyciągu z grzyba herbacianego powstają w nim dopiero po 4-5 dobach. Wcześniej,
na etapie rozkładania cukru przeważają w nim spirytus winny i dwutlenek węgla,
które są szkodliwe dla organizmu. Wlewając do grzyba kolejną porcję resztek
herbaty i sypiąc cukier od nowa uruchamiamy proces pierwotnej fermentacji,
czyli znów pojawia się spirytus winny i dwutlenek węgla. Nic dziwnego, że po takim
„leczeniu” stan człowieka się pogarsza. Jak zatem prawidłowo przygotować
wyciąg?
Przygotowanie wyciągu z grzyba herbacianego
Do rozmnożenia grzyba herbacianego nadaje się 3 l słój z
szerokim wpustem, który należy przykryć kilkoma warstwami gazy. W żadnym
wypadku nie wolno przykrywać wlewu zakrętką, ponieważ powietrze jest niezbędne
do życia grzyba. Najlepiej mieć dwa słoje: w jednym będzie bytować grzyb, a do
drugiego będziesz wlewać gotowy napój, który można przechowywać w lodówce przez
dowolny czas.
Aby grzyb rósł i się rozwijał potrzebny jest roztwór herbaty
z cukrem (1,5-2 l). Przygotowuje się go sypiąc 100-120g cukru do 1 l herbaty.
Koniecznie należy wlewać przegotowaną wodę z już rozpuszczonym w niej cukrem: w
surowej wodzie jest wiele rozpuszczalnych soli potasu, które tworzą z kwasu
glukonowego glukonat potasu wytrącający się w postaci osadu. Wodę należy lekko
podgrzać, rozpuścić w niej cukier, a następnie po przestudzeniu dolewać do
słoja. Nie wolno wsypywać cukru bezpośrednio do słoja, ponieważ można poparzyć
w ten sposób śluzówkę grzyba, na skutek czego ten obumrze. Grzyb nie lubi
również zbyt mocnej herbaty.
Kwasy organiczne, które stanowią o wartości wyciągu z
grzyba herbacianego powstają w nim dopiero po 4-5 dobach. Wcześniej, na etapie
rozkładania cukru przeważają w nim spirytus winny i dwutlenek węgla, które są
szkodliwe dla organizmu. Wlewając do grzyba kolejną porcję resztek herbaty i
sypiąc cukier od nowa uruchamiamy proces pierwotnej fermentacji, czyli znów
pojawia się spirytus winny i dwutlenek węgla. Nic dziwnego, że po takim „leczeniu”
stan człowieka się pogarsza!
Optymalną temperaturą dla grzyba jest +25 stopni Celsjusza.
Temperatura poniżej +17 stopni Celsjusza jest szkodliwa, ponieważ zmniejsza
aktywność grzyba, przez co nie może w nim powstać zawiesina z sino-zielonego
wodorostu. Grzyb najlepiej trzymać z dala od okna, ponieważ chłód i
bezpośrednie światło hamują jego rozwój.
Wyciąg z grzyba należy zlewać co 5-6 dni zimą i co 2-4 dni
latem. Jeśli grzyb zbyt długo będzie przebywał w roztworze, to błonka zacznie
przybierać bury odcień. Jest to pierwsza oznaka tego, że grzyb umiera.
Po zakończeniu cyklu wyciąg z grzyba zlewa się przez warstwę
gazy i wykorzystuje. W smaku powinien on przypominać mocny gazowany kwas
chlebowy.
Grzyb można zalewać również zieloną herbatą. Uzyskany wyciąg
jest wówczas nawet lepszy, ponieważ w zielonej herbacie jest więcej witamin i
kofeiny niż w czarnej i lepiej ona pobudza. Takim wyciągiem warto płukać usta
po jedzeniu, ponieważ pewne związki zawarte w zielonej herbacie zabijają
bakterie niszczące zęby.
Zamiast herbaty zielonej lub czarnej można zastosować
ogromną ilość różnych mieszanek ziołowych. Warto dodać do herbaty mieszankę
pokrzywy z liśćmi jeżyny, podbiałem pospolitym, babką, śliwą-tarniną, liśćmi
brzozy, poziomką i kwiatem lipy. Na litr roztworu weź od 2 do 3 łyżeczek
mieszanki ziołowej. Możesz przygotować roztwór z owoców dzikiej róży. Z reguły
taką herbatę należy przecedzić 2 godziny po zaparzeniu. Nie wolno wykorzystywać
do przygotowania wyciągu tych gatunków herbaty, które zawierają wiele olejów
eterycznych (szałwia, rumianek, earl grey, itp.).
Wielu lubi eksperymenty i dodaje do słoja z grzybem coś
dzięki czemu lekarstwo ma być lepsze, na przykład zamiast cukru stosuje się
miód. Prawdopodobnie to nie zaszkodzi, lecz czy pomoże... Przerabiając zwykły
cukier grzyb herbaciany przetwarza go w pożyteczne dla naszego organizmu
składniki. A jaki jest sens przetwarzać naturalne cukry proste zawarte w
miodzie? Do tego w chemiczna reakcję z grzybem wchodzą również inne składniki
miodu zmieniając swe właściwości i to nie wiadomo na jakie.
Zresztą o praktyce negatywnego wpływu grzyba hodowanego na
miodzie na razie nic nie wiadomo. Jednak żaden ze specjalistów nie wątpi, że
warto zmieszać z miodem gotowy wyciąg z grzyba herbacianego. Dodany do wyciągu
miód wzbogaca go w pożyteczne substancje mineralne: sód, potas, wapń, fosfor,
magnez, żelazo i nadaje mu dodatkowe właściwości bakteriobójcze i pobudzające.
Zażywanie wyciągu
W celach ogólnej profilaktyki i uzdrawiania organizmu: pić
szklankę rano na czczo 45 minut przed śniadaniem, szklankę przed i po obiedzie,
a ostatnia szklankę wieczorem przed snem. Nie musisz koniecznie pić całej
szklanki – sam określ najwłaściwszą dla siebie ilość. Najlepiej pić grzyb
herbaciany przez 2 miesiące robiąc co miesiąc przerwę aby nie dopuścić do
podrażnienia żołądka.
Szczególnie silne działanie wyciągu z grzyba występuje jeśli
pije się go rano na czczo i wieczorem przed snem. W czasie Twojego snu wyciąg
zdezynfekuje i oczyści układ pokarmowy, uspokoi układ nerwowy i poprawi sen, a
wypity rano świetnie orzeźwi układ pokarmowy.
Jeśli wypijesz wyciąg od razu po jedzeniu, to wejdzie on w
reakcję chemiczną z pokarmem. Pokarm będzie rozszczepiany nie tyle przez
naturalne enzymy, co przede wszystkim przez wyciąg. W rezultacie pokarm bardzo
szybko przejdzie przez układ pokarmowy i po jakimś czasie ze zdziwieniem
odkryjesz, że jesteś głodny.
Podstawową zasadą jest nie mieszanie wyciągu z pokarmem.
Najlepiej pić go nie więcej niż 1/3 szklanki nie wcześniej niż 3-4 godziny po
posiłku.
Jeśli po jakimś czasie po jedzeniu poczułeś ciężar w żołądku
– objadłeś się, zjadłeś coś ciężkostrawnego – pół szklanki wyciągu pomoże Ci
oczyszczając i dezynfekując układ pokarmowy.
Po wypiciu wyciągu odczekaj przynajmniej godzinę. Z
wyjątkiem przypadku kiedy świadomie wykorzystujesz wyciąg do poprawy procesu
trawienia. W tym celu 20-30 minut przed jedzeniem wypij pół szklanki wyciągu.
Spożywanie wyciągu grzyba herbacianego z miodem
Jeśli cierpisz na zapalenia błony śluzowej żołądka i
nadkwaśność, to możesz dosłodzić wyciąg miodem aby zmniejszyć jego kwasowość. W
tym przypadku uzyskujesz nowy jakościowo produkt, w którym składniki wzbogacają
i uzupełniają się nawzajem.
Miód jest źródłem substancji mineralnych, wzmacnia
bakteriobójcze właściwości i wartość energetyczną wyciągu dzięki zawartości
cukrów prostych – fruktozy, glukozy i innych.
Miód należy dodawać wedle smaku do szklanki bezpośrednio
przed wypiciem. Można po prostu dodać miód do wyciągu grzyba przed spożyciem
(około łyżeczki na szklankę), lecz można pić herbatki ziołowe lub wywary z
miodem jednocześnie zażywając grzyb herbaciany.
Przeciwwskazania
Grzyb herbaciany jest niezalecany dla cukrzyków oraz ludzi z
grzybicami. Powodem nie jest sam grzyb, lecz cukier zawarty w wyciągu. Przy
grzybicach i cukrzycy cukier szkodzi w każdej postaci. Nie należy spożywać
grzyba w dużych ilościach i nie warto spożywać wyciągu nierozcieńczonego.
Wyjątkiem jest przypadek kiedy wyciąg stał niezbyt długo i jeszcze jest całkiem
słaby. Podczas fermentacji nie warto zastępować cukru miodem, ponieważ nie ma
badań na temat wywołanych przez tą zamianę zmian w składzie wyciągu i
konsekwencje zażywania takiego napoju mogą być nieprzewidywalne. Mocnego
wyciągu nie powinno spożywać się przed prowadzeniem samochodu.
Grzyb herbaciany jest niezalecany dla cukrzyków oraz
ludzi z grzybicami. Powodem nie jest sam grzyb, lecz cukier zawarty w wyciągu.
Przy grzybicach i cukrzycy cukier szkodzi w każdej postaci!
Nie warto pić grzyba herbacianego przy nadkwaśności i
chorobie wrzodowej szczególnie w fazie zaostrzenia. Wyjątkiem jest wyciąg z
grzyba herbacianego z miodem przygotowany na bazie czarnej (nie zielonej)
herbaty. Miód neutralizuje działanie kwaśnych składników grzyba wykluczając
możliwość zaostrzenia. Lecz takie połączenie niezbyt służy ludziom z nadwagą: w
skład miodu wchodzi fruktoza i sacharoza, czyli cukry proste niewymagające
dodatkowej przeróbki przez organizm. Substancje te błyskawicznie się
przyswajają i sprzyjają zwiększeniu masy ciała.
W kolejnym artykule na temat Kumbuczy omówimy
zastosowanie w określonych dolegliwościach i metody radzenia sobie z problemami
powstającymi podczas hodowli grzyba herbacianego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz