Krokus uprawny (Crocus sativus), powszechnie zwany
szafranem, należy do rodziny kosaćcowatych (Iridaceae) i jest uprawiany w Azji
(Turcja, Iran, Indie) oraz Europie (Grecja, Hiszpania, Francja).
Szafran był znany i stosowany od starożytności, jako
przyprawa, barwnik i lek.
Wysuszone znamiona
krokusa to najdroższa przyprawa na świecie, są zbierane i przetwarzane ręcznie,
a na 1 kg szafranu potrzeba aż 170 tysięcy kwiatów.
Warto go używać, bo ta przyprawa nadaje potrawom niepowtarzalny
aromat, kolor i smak.
Szafranem zainteresowała się współczesna farmacja i
medycyna 1 . Obecnie szafran fascynuje nie tylko pięknem kwiatów, lecz również
właściwościami, za które odpowiedzialne są jego aktywne składniki, takie jak:
krocyna – żółty barwnik, gorycz pikrokrocyna i olejek eteryczny (do 2 proc.).
W medycynie ludowej służył m.in., jako środek
przeciwskurczowy, przeciwbólowy, wykrztuśny i pobudzający – stąd znalazł
zastosowanie w leczeniu
przeziębień,
szkarlatyny,
ospy wietrznej,
astmy
nowotworów.
Szczególnym przedmiotem zainteresowania naukowców stała
się krocyna. Dzięki jej właściwościom, obecnie rozważane jest potencjalne
zastosowanie szafranu w takich chorobach jak:
depresja,
bezpłodność,
rak jelita grubego
wrzody żołądka.
Depresja
W
dzisiejszych czasach depresja stanowi duży problem społeczny. W krajach wysoko
rozwiniętych choruje na nią nawet 21 proc. społeczeństwa. Wielu pacjentów
cierpiących na tę chorobę nie chce przyjmować syntetycznych antydepresantów z
powodu wywoływanych przez nie skutków niepożądanych, takich jak niemożność
prowadzenia pojazdów, suchość w ustach, zaparcia czy dysfunkcje seksualne.
Dlatego coraz więcej badań zostaje skierowanych ku właściwościom przeciwdepresyjnym
naturalnych środków, np. ekstraktów z roślin. Działają łagodniej, a ich
stosowanie wydaje się bardziej bezpieczne niż leków syntetycznych. Ekstrakt z
szafranu podawany pacjentom z łagodną i średnią depresją powodował poprawę ich
stanu po 6 tygodniach leczenia 2 . Fakt ten daje się wytłumaczyć zwiększeniem
poziomu serotoniny i dopaminy w ośrodkowym układzie nerwowym. W polskich
aptekach można kupić nalewkę z szafranu, stosowaną w celu poprawy nastroju.
Crocus sativus korzystnie działa w problemach kobiecych:
łagodzi objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego 3 , na który cierpi 20-40
proc. kobiet w wieku reprodukcyjnym.
Bezpłodność
Bardzo obiecująco zapowiada się wykorzystanie
antyoksydacyjnych właściwości szafranu w leczeniu bezpłodności u mężczyzn.
Badania wykazały,
że u ponad 40 proc. bezpłodnych mężczyzn występuje zwiększony poziom uszkodzeń
wywołanych przez wolne rodniki, tzw. stres oksydacyjny. Reaktywne formy tlenu
powodują peroksydację lipidów w błonie komórkowej plemników i w efekcie wpływają
niekorzystnie na ich ruchliwość i zdolność łączenia się z oocytem. Badanie
kliniczne 4 przeprowadzono na grupie 52 niepalących i bezpłodnych mężczyzn, u
których nie było podstaw do leczenia chirurgiczne go; podawano im trzy razy w
tygodniu przez 3 miesiące po 50 mg rozpuszczonego w mleku ekstraktu z szafranu.
Zaobserwowano wzrost liczby prawidłowych morfologicznie plemników z 26,5 proc.
do 33,9 proc. oraz wzrost ich ruchliwości. Stwarza to większe szanse na
zapłodnienie i posiadanie potomstwa.
Rak jelita grubego
Badanie nad antyproliferacyjnymi
właściwościami krocyny zostało przeprowadzone na komórkach pochodzących z guza
jelita grubego chorych pacjentów 5 . Okazało się, że wykazuje ona wpływ
hamujący w stosunku do trzech linii komórkowych raka jelita grubego: HT-29,
SW-480 i HCT-116, ale nie wpływa na wzrost prawidłowych komórek. Doświadczenie
to daje nadzieję na nowy sposób leczenia, tym bardziej, że rak jelita grubego
zajmuje drugie miejsce pod względem śmiertelności powodowanej przez nowotwory.
Jeśli zostanie wcześnie wykryty, możliwe jest jego chirurgiczne usunięcie.
Jednak dalszy proces leczenia nadal wymaga chemioterapeutycznych lub
radioterapeutycznych metod, które, jak wiadomo, są dla organizmu toksyczne.
Stąd tak duże zainteresowanie farmacji i medycyny naturalnymi chemioterapeutykami
6 , które nie powinny wywoływać tylu efektów niepożądanych. Aktualnie
testowanych jest kilka substancji pochodzących ze świata roślin, takich jak:
resweratrol z winogron, inozytol z kapustnych czy kurkumina z kurkumy. Czy
dołączy do nich krocyna i jej pochodne z szafranu?
Wrzody żołądka
Jak wiadomo, dość gwałtownie rośnie poziom
sprzedaży niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Są one zalecane w chorobach
reumatycznych, jako środki przeciwbólowe, ale również w chorobie Alzheimera,
nowotworach i wielu innych schorzeniach. Niestety, przy długotrwałym stosowaniu
mogą dawać efekty niepożądane, np. wrzody żołądka. Czy szafran może być pomocny
w ich leczeniu? Aby to udowodnić, wykonano badanie 7 na szczurach, którym
podano ekstrakt z szafranu, a po 30 minutach indometacynę, jako czynnik
wrzodotwórczy. Dzięki antyoksydacyjnym właściwościom składników aktywnych
występujących w szafranie zaobserwowano spadek peroksydacji lipidów i wzrost
poziomu glutationu w błonie śluzowej żołądka, czyli zmniejszenie nasilenia
stresu oksydacyjnego i stanu zapalnego. Wyniki te były porównywalne do
działania leku przeciwwrzodowego – omeprazolu. Jest to argument za stosowaniem szafranu,
jako przyprawy o korzystnych właściwościach zdrowotnych. Stanowi też cenną
wskazówkę i inspirację dla laboratoriów projektujących leki.
Bezpieczeństwo dużych dawek
Szafran, jako przyprawa jest stosowany w niewielkich
ilościach, bowiem większe powodują gorzki smak potrawy. Natomiast tabletki czy
kapsułki z ekstraktem z szafranu mogą zawierać więcej bioaktywnych związków.
Większe dawki ekstraktu z szafranu zostały przebadane8 pod kątem ich
toksyczności oraz bezpieczeństwa dla ludzkiego organizmu. Podczas tygodniowego
badania, które miało charakter randomizowany, z podwójnie ślepą próbą,
przebadano zdrowych, dorosłych ochotników. Podzielono ich na 3 równe grupy.
Pacjenci z grupy pierwszej otrzymywali w tygodniowym okresie placebo, podczas
gdy pacjenci z grupy drugiej i trzeciej otrzymywali odpowiednio 200 i 400 mg
znamion szafranu, w formie tabletek, dziennie. W badanych grupach kontrolowane
były między innymi parametry biochemiczne, kardiologiczne oraz hematologiczne.
Wskaźniki te oceniano zarówno przed jak i po zakończeniu obserwacji i nie
wykazano istotnych różnic w oznaczanych wartościach. Zauważono nieznaczny
spadek poziomu czerwonych krwinek, hemoglobiny, hematokrytu oraz płytek krwi.
Wzrósł natomiast poziom sodu i kreatyniny. Mimo wszystko, wyniki te nadal były
w niepatologicznym zakresie. Wnioski: Ze względu na interesujące właściwości
oraz małą toksyczność, ekstrakt z szafranu i jego bioaktywne związki mogą mieć
zastosowanie w lecznictwie i powinny być poddane dalszym badaniom. Warto go
szerzej wykorzystać tym bardziej, że stoją za nim tysiącletnie doświadczenia
ludzkości, a w przypadku jego zastosowania nie obserwuje się statystycznie
znaczących efektów niepożądanych. Warto też dokładniej zbadać fitochemię całej
rośliny, płatków kwiatu, liści, bulwy, stosując nowoczesne techniki
analityczne.
O szafranie Dr
Henryk Różański pisze
Do
składników znamion szafranu należą:
barwniki
karotenoidowe: krocyna, krocetyna, Krocetyna nie rozpuszcza się w wodzie.
Krocyna jest rozpuszczalna w wodzie
glikozyd
gorzki – pikrokrocyna. Pikrokrocyna zbudowana jest z safranolu (safranal) i
cukru – glukozy. Safranal nadaje szafranowi specyficzny zapach (przypomina
zapach jodoformu) i smak.
. W
szafranie obecne są także:
alfa-karoten,
beta-karoten,
gamma-karoten,
zeaksantyna,
likopen,
flawonoidy (izoramnetyna),
tłuszcze (2%),
śluzy (do
14%).
Popiół –
nie więcej niż 6%.
W dawnej
medycynie szafran wchodził w skład silnych leków, np. Tinctura
Opii crocata –
Laudanum rozrzedzone Sydenhami. Z szafranu sporządzano nalewkę – Tinctura Croci, syrop – Syrupus Croci i plaster – Emplastrum
oxycroceum (obok
szafranu zawierał wosk, mirrę, amoniak i in. składniki).
Stigmata
Croci w
XIX wieku było stosowane w medycynie oficjalnej, w leczeniu padaczki, histerii,
konwulsji, nerwic wegetatywnych, apoplexis (pęknięcie naczynia krwionośnego w
mózgowiu, utrata przytomności, udar).
Szafran działa
uspokajająco, ale specyficznie. Znosi nerwice wegetatywne, obniża napięcie
mięśni szkieletowych i gładkich, uspokaja drżenie i niekontrolowane nadmierne
pobudzenie ruchowe. Nie upośledza przy tym procesów psychicznych i
koncentracji, wręcz przeciwnie, na wiele osób działa psychostymulująco,
poprawia proces zapamiętywania i odtwarzania informacji. Pomaga w koncentracji
psychicznej i ruchowej. Znosi objawy depresji i stresu.
Pobudza
płciowo, dlatego uważany jest za afrodyzjak.
Pobudza
miesiączkowanie i erekcję, ułatwia i wzmaga skoncentrowanie się na akcie
płciowym i fantazjach seksualnych.
Wzmaga
ukrwienie narządów płciowych. Działa żółciopędnie, antyseptycznie i pobudza
czynności przewodu pokarmowego.
Obniża
poziom cholesterolu we krwi, hamuje rozwój miażdżycy.
Nasila
skurcze macicy, dlatego nie należy
podawać szafranu kobietom ciężarnym.
In vitro
wykazuje wpływ przeciwnowotworowy.
Szafran
przedawkowany jest niebezpieczny. Wywołuje wymioty, biegunkę, krwawienia z przewodu
pokarmowego i układu moczowo-płciowego. 20 g szafranu może zabić człowieka.
Zalecane dawki
wynoszą 1-1,5 g/dzień. Można ją spożyć na raz w ciągu dnia, lub rozłożyć na
porcje, np. po 500-600 mg 2-3 razy dziennie.
Nalewkę zażywać 1-3 razy dziennie po 5 ml, w
razie mocnego zdenerwowania i nerwicy – 10 ml.
Nalewkę sporządzić zalewając 1 łyżkę szafranu
300 ml alkoholu 40-60%. Po 7 lub kilkunastu dniach nalewkę przecedzić.
Napar
wodny lub mleczny z szafranu – 1-1,5 g szafranu zalać wrzącym mlekiem lub wodą,
odstawić na 20 minut. przecedzić. Pić w ciągu dnia w trzech porcjach.
Przy
kaszlu i osłabieniu grypowym mleko szafranowe osłodzić miodem.
Jako afrodyzjak – 10 ml nalewki przed
stosunkiem lub 1 g świeżo sproszkowanego szafranu popić gorącą herbatą.
Szafran służy
do barwienia środków spożywczych, leków i suplementów. Doskonale barwi
tłuszcze. Jako przyprawa dodawany do rosołu, drobiu, ryżu, ryb, baraniny, zupy
rybnej. W starozytności służył do barwienia tkanin.
Piśmiennictwo: 1. Saffron in phytotherapy:
pharmacology and clinical uses. Schmidt M, Betti G, Hensel A. Wien Med
Wochenschr. 2007; 157 (12-14): 315-9 2. Crocus sativus L. in the treatment of
mild to moderate depression: a double-blind, randomized and placebo-controlled
trial. S. Akhondzadeh, N. Tahmacebi-Pour, A. Noorbala, H. Amini, H.
Fallah-Pour, A-H. Jamshidi, M. Khani. Phytother. Res. 2005; 19, 148-151 3.
Crocus sativus L. (saffron) in the treatment of premenstrual syndrome: a
double-blind, randomized and placebo-controlled trial. M Agha-Hosseini, L
Kashani, A Aleyaseen, A Ghoreishi, H Rahmanpour, AR Zarrinara, S Akhondzadeh.
BJOG. 2008; 115 (4): 515-9 4. Effect of Saffron on semen parameters of
infertile men. M. Heidary, J. Reza Nejadi, B. Delfan, M. Birjandi, H. Kaviani,
S. Givrad. Urology Journal, 2008; 5 (4), 255-259 5. Crocin from Crocus sativus
possesses significant anti-proliferation effects on human colorectal cancer
cells. H.H Aung, C.Z Wang, M. Ni, A. Fishbein, S.R. Mehendale, J.T. Xie, A.Y. Shoyama,
C.S Yuan. Exp Oncol. 2007; 29(3) 175-180 6. Biomedical properties of saffron
and its potential use in cancer therapy and chemoprevention trials. F.I.
Abdullaev, J.J. Espinosa-Aguirre, Cancer Detection and Prevention. 2004; 28
426-432 7. Effects of Saffron and its Active Constituents, Crocin and Safranal,
on prevention of Indomethacin induced gastric ulcers in diabetic and
nondiabetic rats. Journal of Medicinal Plants, 2009; 8, Suppl. No. 5, 30-38 8.
Safety evaluation of Saffron (Crocus sativus) tablets in healthy volunteers.
M-H. Modaghegh, M. Shahabian, H-A. Esmaeili, O. Rajbai, H. Hosseinzadeh. Phytomedicine
2008; 15 1032-1037
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz