Rdestowiec
japoński zwany też rdestem ostrokończystym albo rdestówką japońską.
Rdestowiec jest źródłem biopierwiastków: selen, miedź, molibden, mangan, żelazo, cynk. Ziele zawiera fenolokwasy, flawonoidy, chryzofanol, garbniki i kumarynowce.
Rdestowiec jest źródłem biopierwiastków: selen, miedź, molibden, mangan, żelazo, cynk. Ziele zawiera fenolokwasy, flawonoidy, chryzofanol, garbniki i kumarynowce.
Składniki tej rośliny hamują rozwój grzybów i bakterii chorobotwórczych, hamują rozwój chorób nowotworowych, usuwają wolne rodniki, zmniejszają ryzyko powstawania zakrzepów, mają właściwości przeciwmiażdżycowe i przeciwbólowe. Zapobiegają stłuszczeniu i zwłóknieniu nerek, wątroby i serca. Zapobiega też skutkom ubocznym przy podawaniu leków przeciwko nadciśnieniu. Apigenina działa rozkurczowo i przeciwalergicznie, wzmacnia skurcze mięśnia sercowego, ma ochronny wpływ na wątrobę. Luteolina obniża poziom cholesterolu i lipidów we krwi, działa przeciwhistaminowo, przeciwzapalnie i hepatoprotekcyjnie. Kwercetyna i kemferol obniżają stężenie glukozy we krwi, efektem jest uszczelnienie i wzmocnienie naczyń krwionośnych. Wraz z apigeniną zapobiegają powikłaniom w przebiegu cukrzycy (retinopatia, neuropatia, zaćma).
Rdestowiec działają immunostymulująco i hamują procesy autoagresji immunologicznej. Może to być wykorzystane w leczeniu np. reumatyzmu, artretyzmu, pęcherzycy, bielactwa, cukrzycy, atopowego zapalenia skóry, pokrzywek alergicznych, alergii, liszaja płaskiego, rumienia guzowatego, tocznia rumieniowatego, łuszczycy, łysienia z autoagresji. Estrogenne, przeciwzapalne, przeciwwysiękowe i przeciwnowotworowe właściwości rdestowca mogą mieć zastosowanie w leczeniu i profilaktyce stanów zapalnych i przerostu gruczołu krokowego. U kobiet preparaty są zalecane w łagodzeniu objawów okresu przekwitania. Rdestowiec wspomaga procesy detoksykacji, zwiększa wydzielanie moczu, obniża gorączkę, pobudza miesiączkowanie, przyśpiesza regenerację tkanek a tym samym gojenie ran.
Ziele rdestowca to środek moczopędny, odtruwający i regulujący przemianę materii. Wielość działania wszystkich związków rdestowca daje ciekawy efekt oddziaływania na układ immunologiczny. Z jednej strony preparaty rdestowców działają immunostymulująco, z drugiej jednak hamują procesy chorób autoimmunologicznych, np. reumatyzmu, artretyzmu, pęcherzycy, pokrzywek alergicznych, alergii uogólnionych, bielactwa, cukrzycy, wyprysku potnicowego, atopowego zapalenia skóry, liszaja czerwonego płaskiego, rumienia guzowatego, tocznia rumieniowatego, łuszczycy, łysienia z autoagresji. Rdestowiec wspomaga detoksykację organizmu, zwiększa diurezę (wydzielanie moczu), działa przeciwzapalnie ( obniża gorączkę), reguluje miesiączkowanie, przyspiesza regenerację tkanek, a tym samym gojenie ran.
Rdestowiec japoński zawiera najwięcej ze wszystkich znanych roślin- resveratrolu (blisko 4000 razy więcej niż czerwone wino !!!) – znanego, jako panaceum na długie i zdrowe życie.
Wg S. Buchnera – amerykańskiego zielarza – ziele rdestowca jest bardzo skuteczne w zwalczaniu boreliozy.
Rdestowiec Dr n. biol. Henryk Różański opisuje
tak:
Rdestowiec –
Reynoutria (Fallopia) w praktycznej fitoterapii.
Rdestowce są
obecnie bardzo rozpowszechnione na terenie całej Polski. Rdestowiec sachaliński
i rdestowiec japoński krzyżują się tworząc odmiany (Polygonum bohemica).
Należą do kenofitów, czyli roślin obcego pochodzenia
Rodzaj
rdestowiec – Reynoutria (synonim to rdestówka – Fallopia)
jest włączony w niektórych układach taksonomicznych do rodzaju – rdest – Polygonum.
Należy do rodziny rdestowatych – Polygonaceae, rzędu – rdestowce (Polygonales).
Ogólna
charakterystyka.
Obydwa
gatunki mają liczne nazwy synonimowe.
- Rdestowiec japoński (w medycynie wschodniej: hu
zhang), zwany jest także rdestem ostrokończystym albo rdestówką
japońską: Reynoutria japonica Houttuyn, Polygonum
cuspidatum Siebold&Zuccarini, Fallopia japonica (Houttuyn)
Ronse Decraene. Rzadziej spotykane są nazwy: Reynoutria
henryi Nakai, Tiniaria japonica (Houttuyn) Hedberg i Pleuropterus
cuspidatus H. Gross.
- Rdestowiec sachaliński, zwany również rdestem
sachalińskim i rdestówką sachalińską: Reynoutria sachalinensis (F.
Schmidt) Nakai, Polygonum sachalinensis (F. Schmidt Petrop.)
Ronse Decraene, Polygonum sachalinense F. Schmidt Petrop.,
Fallopia sachalinensis (F. Schmidt) Ronse Decraene,
rzadziej Pleuropterus sachalinensis (F.W.Schmidt ex Maximowicz) H.
Gross i Tiniaria sachalinensis (F.W.Schmidt ex
Maximowicz) Janchen.
Rdestowiec japoński
Rdestowiec
japoński, czyli rdest ostrokończysty pochodzi z Azji. Jest to bylina dwupienna,
czyli jedne osobniki wytwarzają kwiaty męskie (pręcikowe), a drugie (mniej
liczne w Polsce) kwiaty żeńskie (słupkowe). Dorasta do wysokości 3-5 m, szybko
rośnie, a kłącza wytwarzają substancje hamujące rozwój innych roślin. Łodygi
przypominają wyglądem bambus, puste w środku, nagie. Łodygi i ogonki liściowe
czerwonawo nabiegłe, kropkowane i centkowane. Kłącza są grube, rozległe,
ciemnożółte w przekroju, o korze czerwonawej lub brunatnej. Kwiaty drobne,
kremowe, białawe, zielonkawobiałe lub różowawe, wonne, zebrane w kwiatostany
wiechowate, złożone z kłosków pozornych długości do 8 cm. Kwiaty męskie mają 8
pręcików. Wyrastają z kątów liści. Liście duże, sercowate (szerokojajowate),
długości do 13 cm, szerokości 10 cm. Blaszki liściowe sztywne, skórzaste.
Nasada liści klinowata, ucięta lub zaokrąglona. Łodygi i ogonki często
czerwonawo nabiegłe.
Rdestowiec
sachaliński, czyli rdest sachaliński pochodzi z Azji (wyspa Sachalin). Jest
byliną dwupienną, dorastającą do 3-4 m wys., podobna do rdestowca japońskiego.
Liście jajowate (podługowatojajowate), bardziej wydłużone niż u rdestowca
japońskiego, dł. 15-30 cm. Kwiaty drobne, białe, kremowe, długości do 3 mm,
zebrane w wiechowate kwiatostany, wyrastające z kątów liści. Kwiaty męskie mają
7-8 pręcików, kwiaty żeńskie 1 słupek. Owocem jest orzeszek.
Rdestowiec sachalinski
Surowiec. Surowcem zielarskim jest kłącze
rdestowca – Rhizoma Reynoutriae japonicae (Rhizoma
Polygoni cuspidati), które należy wykopywać wiosną (marzec-kwiecień) lub
jesienią (październik-listopad), szybko wymyć w letniej wodzie i suszyć w
temperaturze 20-55o C. W warunkach domowych doskonale do tego
celu nadaje się piekarnik elektryczny nastawiony na temperaturę 50oC
z włączonym obiegiem powietrza. Szybkie suszenie zapobiega rozkładowi związków
czynnych zawartych w surowcu. Jednocześnie jednak zbyt wysoka temperatura
(powyżej 60oC) i słońce powodują rozpad cennych składników
leczniczych. Idealnym miejscem do suszenia jest przewiewny strych, na którym
panuje półmrok. Wysuszone kłącza można rozdrobnić w maszynce do mięsa (z
sitkiem o otworach 8-10 mm) i koniecznie trzeba przechowywać w szczelnych
pojemnikach, nie przepuszczających światła lub przeźroczystych, ale wówczas
zawsze w ciemnym miejscu. Korzystne jest rozdrabnianie surowca tuż przed
użyciem, bowiem zmielone kłącze jest bardziej narażone na działanie tlenu.
Przed nasypaniem surowca do pojemnika na jego dno (a potem także pod nakrywkę)
należy włożyć kilka warstw bibuły, która pochłonie ewentualną wilgoć i pomoże w
utrzymaniu niskiej wilgotności surowca.
Do celów leczniczych stosowane jest
także świeże kłącze, z którego można sporządzić intrakt, macerat wodny i
ekstrakt glicerynowo-etanolowy. Stylbeny najlepiej rozpuszczają się w
spirytusie (50 mg/ml), acetonie (50 mg/ml), ponadto w octanie etylu, propanolu,
eterach.
Dla przykładu podam, że
rozpuszczalność resveratrolu w wodzie wynosi 3 mg/ml, czyli praktycznie jest
zerowa.
Od razu wyjaśniam, że resveratrole
to białawe lub bezbarwne, krystaliczne substancje, niemające wpływu na barwę
wina (jak czesto słyszę na wykładach znanych uczonych lub czytam w ich
artykułach). Barwa wina zależy przede wszystkim od antocyjanów.
Ziele rdestowca – Herba Reynoutriae
japonicae (Herba Polygoni cuspidati) można używać w fitoterapii
niektórych schorzeń, wykazuje znacznie węższy zakres właściwości leczniczych.
Zbierane powinno być przed kwitnieniem lub w okresie kwitnienia i suszone
w ciemności.
w ciemności.
Surowce mogą pochodzić z rdestowca
sachalińskiego, który wykazuje podobny charakter fitochemiczny i
fitofarmakologiczny.
Właściwości fitochemiczne. W kłączach występują flawonoidy:
kwercetyna, luteolina, apigenina, kemferol, związki antrachinonowe i
naftochinonowe, emodyna reochryzydyna,
kwestyna , stylbeny: Resweratrol, polidatyna , fenolokwasy, fenole: kwas protokatechinowy,
kwas galusowy, kwas kumarowy, metylokumaryna, kwas katechinowy i
protokatechinowy; fitosterole: glikozydowo związany beta-sitosterol, daukosterol; cyklitole.
Przetwory z rdestowca są źródłem
biopierwiastków: selen, miedź, molibden, mangan, żelazo, cynk.
Ziele rdestowca zawiera przede
wszystkim fenolokwasy, flawonoidy, chryzofanol, fiscjon (reochryzydyna),
emodynę, garbniki i kumarynowce.
W rdestowcach są dwa izomery
resweratrolu, cis i trans. Każda roślina, w której zachodzi synteza
resweratrolu wytwarza oba izomery, jest to prawidło biochemiczne. Resweratrole
sa w postaci wolnej i związanej (glikozydy, kompleksy z garbnikami i
fitosterolami). Wierutną bzdurą jest głoszenie, że resweratrol rdestowca jest
gorszy niż ten z wina, albo, że jest mniej aktywny. Rdestowiec zawiera bardzo
dużo resweratroli 0,3-0,5%!, podczas gdy wino z winogron zawiera 7-24 mg/L
(czyli ~ 0,000007-0,000024%). W handlu bez trudu można znaleźć ekstrakty suche
4:1, które zawierają około 1% oraz ekstrakty suche mające 10% i więcej
resveratrolu:
Zawartość całej frakcji
sterolowo-stylbenowej w rdestowcu japońskim wynosi od 4,2 do 9%, największa
była jesienią (kłącza), najmniejsza latem (badania własne, 2002).
Mówienie, że aktywność
farmakologiczną ma tylko trans-resveratrol jest błędne. Szczególnie, że
zawartość resweratrolu w wyciągach i winach z winogron również dotyczy
wszystkich izomerów.
Dla przykładu podam, że
cist-resveratrol działa silniej antyagregacyjnie
niż trans-resveratrol. Z kolei trans-resveratrol działa silniej
antypriliferacyjnie (przeciwnowotworowo) niż cis-resveratrol.
Resveratrole są również
rozpowszechnione w drzewach iglastych, np. świerkach, jodłach, daglezjach,
modrzewiach.
Właściwości
fitofarmakologiczne. Resweratrol, polidatyna i naftochinony hamują rozwój grzybów i bakterii
chorobotwórczych. Należą do naturalnych czynników chemoprewencyjnych w
odniesieniu do chorób nowotworowych. Hydroksystylbeny, podobnie jak polifenole
(w tym bioflawonoidy) są wymiataczami wolnych rodników, antyoksydantami, przez
co stabilizują strukturę błon komórkowych. In vitro są
inhibitorami kancerogenezy (hamują rozwój nowotworów). Aktywują reduktazę
chinonową i hamują aktywność peroksydazowej cyklooksygenazy prostaglandynowej
I. Indukują apoptozę (programowaną śmierć komórki). Hamują agregację krwinek,
zapobiegając ich adhezji na włóknach białkowych oraz absorpcji wapnia w
konglomeratach trombocytów. Dzięki temu zmniejszają ryzyko powstawania
zakrzepów. Bioflawonoidy i hydroksystylbeny rdestowca to również inhibitory
ACAT – acetylotransferazy acetylo-CoA-cholesterolowej, enzymu odpowiedzialnego
za estryfikację i tym samym absorpcję cholesterolu. Inhibitory ACAT zmniejszają
stężenie estrów cholesterolu w płytkach miażdżycowych oraz redukują wielkość
płytek miażdżycowych. Mają więc właściwości przeciwmiażdżycowe. Resveratrol i
polidatyna wzmagają syntezę tlenku azotu, który jest endogennym mediatorem
rozszerzającym naczynia krwionośne i poprawiającym przepływ krwi. Są także
inhibitorami kinazy tyrozynowej (protein-tyrosine kinase), która katalizuje
fosforylację tyrozyny. W tym mechanizmie działania resweratrolu, upatruje się
jego właściwości antymutagenne. Dzięki hamowaniu cyklooksygenazy i
lipooksygenazy zmniejsza stany zapalne i wywiera działanie przeciwbólowe.
Fitosterole, polifenole i
hydroksystylbeny zapobiegają stłuszczeniu i zwłóknieniu nerek, wątroby i serca
(działanie lipotropowe). Obniżają podniesione poziomy aminotransferazy
asparaginowej i alaninowej. Polidatyna rdestowca zmniejsza ryzyko uszkodzenia
komórek mięśnia sercowego w razie chwilowego braku glukozy i tlenu. Zapobiega
również skutkom ubocznym wywołanym podawaniem leków antyhipertensyjnych
(przeciwko nadciśnieniu, np. clonidine) i neuroleptycznych (np.
chlorpromazine).
Antrachinony rdestowca wykazują
wpływ przeczyszczający i przeciwpasożytniczy (szczególnie w stosunku do przywr
z rodzajuSchistosoma). Zmniejszają szkodliwe działanie hepatotoksyczne i
mutagenne niektórych toksyn, np. chinoliny, nitropirenu.
Apigenina działa rozkurczowo i
przeciwalergicznie poprzez hamowanie uwalaniania histaminy. Wzmacnia skurcze
mięśnia sercowego, wywiera wpływ hepatoprotekcyjny (ochronny w stosunku do
wątroby).
Luteolina obniża poziom cholesterolu
i lipidów we krwi, działa przeciwhistaminowo, przeciwzapalnie i
hepatoprotekcyjnie.
Kwercetyna i kemferol obniżają
stężenie glukozy we krwi, hamują działanie hialuronidazy depolimeryzującej
(degradującej) kwas hialuronowy i elastazy hydrolizującej elastynę. Efektem
tego jest ustabilizowanie struktury tkanki łącznej właściwej, uszczelnienie i
wzmocnienie naczyń krwionośnych (vasoprotectiva = venoprotectiva). Wraz z apigeniną
zmniejszają aktywność reduktazy aldozowej, zapobiegając niektórym powikłaniom w
przebiegu cukrzycy (retinopatia, neuropatia, zaćma).
Wodne i wodno-alkoholowe wyciągi z
kłaczy rdestowa działają pobudzająco na wydzielanie soków trawiennych, przy czym
równocześnie nie wzmagają one trawienia
i przyswajania składników pokarmowych (jak to jest w przypadku większości ziół). Związki taninowe zawarte w rdestowcach są inhibitorami enzymów: trypsyny (trawiącej białka), amylazy (trawiącej skrobię) i lipazy (trawiącej tłuszcze).
i przyswajania składników pokarmowych (jak to jest w przypadku większości ziół). Związki taninowe zawarte w rdestowcach są inhibitorami enzymów: trypsyny (trawiącej białka), amylazy (trawiącej skrobię) i lipazy (trawiącej tłuszcze).
Suma działania wszystkich związków
rdestowca daje ciekawy efekt w stosunku do układu odpornościowego. Z jednej strony
preparaty rdestowców działają immunostymulująco, z drugiej jednak hamują
procesy autoagresji immunologicznej. Może to być wykorzystane w fitoterapii
wielu chorób autoimmunologicznych, np. reumatyzmu, artretyzmu, pęcherzycy,
bielactwa, cukrzycy, wyprysku potnicowego, atopowego zapalenia skóry, pokrzywek
alergicznych, alergii uogólnionych, liszaja płaskiego, rumienia guzowatego,
tocznia rumieniowatego, łuszczycy, łysienia z autoagresji.
Dłuższe przyjmowanie doustne
wyciągów z rdestowca może zwiększać poziom estrogenów i obniżać syntezę
androgenów. Ma to szczególne znaczenie w przypadku leczenia hiperandrogenizmu,
hirsutyzmu i trądziku u kobiet. Estrogenne, przeciwzapalne, przeciwwysiękowe i
przeciwnowotworowe właściwości rdestowca mogą mieć zastosowanie w leczeniu i
profilaktyce stanów zapalnych i przerostu gruczołu krokowego. U kobiet
preparaty rdestowca są zalecane w łagodzeniu objawów okresu przekwitania
(klimakterium).
Rdestowiec wspomaga procesy
detoksykacji = odtruwania , zwiększa wydzielanie moczu, obniża gorączkę,
pobudza miesiączkowanie, przyśpiesza regenerację tkanek i tym samym gojenie
ran.
Wskazania: choroba wieńcowa, cukrzyca,
nadciśnienie, stany zapalne żył, miażdżyca, zaburzenia krążenia obwodowego,
zakrzepy, fitoterapia nowotworów, choroby autoimmunologiczne, zaparcia, atonia
jelit, zatrucia, kuracje odtruwające, otyłość, zaburzenia pamięci, wirusowe
zapalenie wątroby, marskość wątroby, choroba Alzheimera, zespół zimnych dłoni i
stóp (np. u młodych dziewcząt), menopauza, przerost gruczołu krokowego, stany
zapalne i infekcje układu moczowego oraz płciowego (w mieszankach), stres,
depresja, rekonwalescencja po przebyciu chorób zakaźnych, przewlekłe choroby
skóry na tle zaburzeń metabolicznych, profilaktyka i leczenie kandydozy (Candida),
choroby pasożytnicze, stany zapalne rogówki, tęczówki i naczyniówki, zaćma,
dychawica oskrzelowa, stany zapalne piersi.
Ziele rdestowca ma zastosowanie,
jako środek moczopędny, odtruwający, wazoprotekcyjny i regulujący przemianę
materii. Nie działa przeczyszczająco.
Przeciwwskazania: choroby powodujące
upośledzone wydzielanie enzymów trawiennych, niedobory enzymatyczne w układzie
pokarmowym.
Preparaty galenowe i dawkowanie.
Wszystkie preparaty z rdestowca
polecam zażywać na 1-2 godziny przed jedzeniem.
- Napar z
ziela rdestowca: 2 łyżki rozdrobnionego ziela zalać 2 szklankami
wrzącej wody, przykryć, odstawić na 30-40 minut, po czym przecedzić. Wypić
w ciągu dnia w 4 dawkach (po pół szklanki). Stosować 3-4 tygodnie. Między
kolejnymi powtórzeniami zastosować przerwę 2-tygodniową. Nie zalecam
zażywać dłużej niż pół roku.
- Napar z
kłączy rdestowca: 2 łyżki rozdrobnionych kłączy zalać 2 szklankami
wrzącej wody; odstawić pod przykryciem na 30-40 minut, przecedzić. Wypić w
4 porcjach w ciągu dnia (po ½ szklanki). Naparem można przemywać skórę
(trądzik, łojotokowe zapalenie skóry, wypryski, owrzodzenia) 2-6 razy
dziennie. Korzystnie działają również okłady na schorzałe miejsca, które
trzeba trzymać 20-25 minut (3 razy dziennie). Kuracja powinna trwać 3-6
miesięcy, przy czym co miesiąc należy uczynić przerwę (1-2-tygodniową) w
zażywaniu preparatu. Napar używać również do przemywania i okładów na
skórę.
- Macerat
z kłączy rdestowca: 1 szklankę zmielonych świeżych kłączy zalać 3-5 szklankami przegotowanej
wody o temperaturze pokojowej. Pozostawić pod przykryciem 6-8 godzin,
przecedzić. Pić 3 razy dziennie po 50 ml przez tydzień. Macerat można
przechowywać w lodówce przez 2 doby.
- Odwar z
kłączy rdestowca: 2 łyżki kłączy suchych lub świeżych zalać 2 szklankami wody,
zagotować i odstawić na 30 minut pod przykryciem. Przecedzić. Pić 2-4 razy
dziennie po 100 ml przez 3-4 tygodnie. Między kuracjami robić przerwę
1-2-tygodniową. Zewnętrznie: do płukania jamy ustnej i gardła przy stanach
zapalnych, zakażeniach grzybami i bakteriami, do nasiadówek i irygacji
przy stanach zapalnych i zakażeniach pochwy i warg sromowych; do okładów
na skórę (rany, wypryski, owrzodzenia, liszaje). Do lewatyw – doodbytniczo
100-150 ml 1 raz dziennie (przez 3-5 dni), przy hemoroidach, świądzie,
parazytozach, bolesnych zaparciach. Do płukania włosów (łojotok, brak
połysku i puszystości, łamliwość, łupież, zakażenia grzybicze, rozdwajanie
końcówek). Przy wypadaniu włosów korzystnie działa nalewka, intrakt i ocet
rdestowcowy.
- Ekstrakt
rdestowcowy – Extractum
Polygoni cuspidati: 1 część suchych lub świeżych zmielonych kłączy
zalać 3 częściami alkoholu 40-50% (wódka), macerować w ciemnym miejscu w
szczelnie zamkniętym słoju przez 7 dni, przefiltrować. Stosować doustnie
2-3 razy dziennie po 3-5 ml w 100 ml wody, przez 2 tygodnie, następnie
zrobić przerwę w przyjmowaniu leku na 1 tydzień, kuracje powtórzyć. W
jednym kwartale roku nie powinno być więcej niż 2 kuracje. Do pędzlowania
skórnych zmian chorobowych, na błonach śluzowych jamy ustnej i narządów
płciowych 3-4 razy dziennie. Do płukania, przemywania i okładów 1 łyżeczka
ekstraktu na 1 szklankę wody zdrojowej lub przegotowanej. Płukanka do
włosów: 1 łyżeczka ekstraktu + 1 łyżka octu 5% + 300 ml wody, wymieszać.
Stosować po umyciu włosów.
Ekstrakt rdestowcowy można także
sporządzić zalewając surowiec mieszanką wódki i glicerolu (3 części alkoholu
etylowego lub wódki 40-50% na 1 część glicerolu = gliceryny). Taki ekstrakt
warto wymieszać z miodem w proporcji 1:1 i zażywać 2 razy dziennie po 1 łyżce.
Nalewka rdestowcowa – Tinctura Reynoutriae:
1 część suchych i rozdrobnionych kłączy rdestowca zalać 5 częściami alkoholu
40-50%, zamknąć szczelnie i pozostawić do maceracji na 7-10 dni, po czym
przefiltrować. Zażywać 2-3 razy dziennie po 5-10 ml w 100 ml wody zdrojowej
(np. Jan, Słotwinka, Wielka Pieniawa, Stefan) lub przegotowanej. Stosować dwa
tygodnie. Na każdy kwartał w roku powinno przypadać 1-2 kuracje. Ponadto używać
zewnętrznie jak ekstrakt rdestowcowy. Nadaje się do wcierania w umyte włosy,
przy wypadaniu, przedwczesnej siwiźnie i łamliwości włosów.
Wino rdestowcowe – Vinum Reynoutriae:
1 część suchego rozdrobnionego kłącza zalać 5 częściami wina białego lub
czerwonego półwytrawnego, odstawić na 7 dni, przefiltrować. Jest to bogate
źródło resweratrolu w łatwo przyswajalnej formie. Zażywać 1-2 razy dziennie po
15 ml. Kuracja powinna trwać 2 tygodnie. Na każdy kwartał w roku może przypadać
2-3 kuracje.
Intrakt rdestowcowy – Intractum
Reynoutriae: 1 część świeżych zmielonych kłączy zalać 5 częściami gorącego
alkoholu 40-50%, odstawić w szczelnym słoju w ciemne miejsce na 7 dni,
przefiltrować. Stosować jak nalewkę. Mieszając 1 część intraktu z 1 częścią
miodu naturalnego uzyskujemy alkoholmiód rdestowcowy – Alkoholmel
Reynoutriae, który należy zażywać 1-2 razy dziennie po 1 łyżce.
Ocet rdestowcowy – Acetum Polygoni
cuspidati: 1 część świeżych lub suchych zmielonych kłączy zalać 5 częściami
octu spożywczego 5%. Wytrawiać 14 dni, przefiltrować. Stosować do płukania jamy
ustnej i gardła przy zakażeniach i stanach zapalnych, chorobach dziąseł,
ponadto do płukania stóp, okładów na skórę i przemywania skóry (stany zapalne,
urazy, opuchnięcia, krwiaki) po rozcieńczeniu: 1 łyżka octu rdestowcowego na
1-2 szklanki wody przegotowanej. Wreszcie do płukania włosów (1 łyżka octu
rdestowcowego na 2 szklanki wody).
Rp. Tonik wzmacniający
Nalewka lub intrakt z rdestowca 25ml
Nalewka lub intrakt z owoców lub
kwiatów głogu 20 ml
Nalewka z liści konwalii 25 ml
Nalewka miętowa 5 ml
Nalewka z miłorzębu 25 ml
Miód naturalny spadziowy lub
akacjowy 500 ml
Składniki wymieszać. Zażywać 1-2
razy dziennie po 1 łyżce, przez 1 miesiąc. Po miesięcznej przerwie leczenie
można powtórzyć.
Poprawia krążenie krwi, wzmacnia
serce, uszczelnia naczynia krwionośne, podnosi wydolność fizyczną i psychiczną,
wzmaga diurezę, działa przeciwalergicznie.
Rp. Mieszanka przeciwnowotworowa i
immunotropowa
Kłącze rdestowca 3 części
Ziele glistnika 2 części
Huba pospolita – Fomes
fomentarius brzozowa, modrzewiowa, wierzbowa lub olchowa (albo
włóknouszek Inonotus obliquus) 2 części
Kora lub gałązki brzozy, albo
platanu 2 części
Ziele lub kwiat wrotyczu 1 część
Zioła rozdrobnić, wymieszać. 2 łyżki
mieszanki zalać 1 szklanką wody, gotować 3-5 minut, odstawić na 40 minut,
przecedzić. Pić 2 razy dziennie po 200 ml (w chorobach nowotworowych) lub 1 raz
dziennie po 200 ml (w chorobach autoimmunologicznych) przez 1 miesiąc, po 2
tygodniach przerwy kurację powtórzyć.
Wskazania: choroby
autoimmunologiczne, fitoterapia nowotworów.
http://rozanski.li/4352/rdestowiec-reynoutria-fallopia-w-praktycznej-fitoterapii/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz