Druidzi, uważali ją za dar niebios i traktowali,
jako panaceum, dzięki któremu można było wyleczyć wszystkie choroby.
Często myślimy, że jemioła jest
trująca. Jednak nie do końca jest to prawdą.
Jak to faktycznie jest z tą jemiołą, truje
czy leczy, przyspiesza czy też osłabia bicie naszych serc?!
Jemioła jest wiecznie
zielonym krzewem z rosnącym na gałęziach różnych drzew. W Polsce występuje na
terenie całego kraju, najczęściej na topolach, lipach, brzozach i sosnach, nie
wszędzie jednak w dużej ilości. Jemioła ma charakterystyczne, równomiernie
widlasto rozgałęzione zielone lub oliwkowozielone łodygi oraz grube
lancetowate liście. Owoce o kształcie jagody mają kolor biały trochę
szklisty oraz śluzowaty lepki miąższ.
Do celów leczniczych zbiera
się ją od października do połowy grudnia oraz młode gałązki od marca do maja –
zbierana w innych miesiącach posiada słabsze właściwości lecznicze. Ziele
zawiera flawonoidy, jak m.in. pochodne kwercytryny, aminy – cholina,
acetylocholina i histamina, fenolokwasy – kwas kawowy, trójterpeny – β-amyryna
i kwas oleanolowy, glikoproteidy typu lektyny o własnościach cytostatycznych i
kancerostatycznych, wiskotoksynę (0,05-0,1%), alkohole cukrowe – inozyt oraz
innezwiązki, jak kwas γ-aminomasłowy. Zawartość poszczególnych składników jest
bardzo zmienna. Jak widać lista aktywnych substancji zawartych w jemiole jest
dość pokaźna.
Czy jemioła jest trująca? Trujące
są owoce jemioły w przypadku stosowania wewnętrznego i dla tego zaraz po
zebraniu należy je usunąć z gałązek, (gdy zbieramy jemiołę wiosną jest ona ich
pozbawiona i jest to wygodniejsze rozwiązanie). Owoce jednak możemy stosować
zewnętrznie do okładów – szczególnie skuteczne na odmrożenia. Pozostałe
części jemioły nie są trujące.
Jemioła wywiera pozytywne działanie na układ
krwionośny i serce. Można ją stosować, jako środek nasercowy,
pobudzający krążenie i regulujący ciśnienie krwi. Dzięki zawartości substancji,
które normalizują metabolizm całego organizmu obniża zbyt wysokie ciśnienie i
podwyższa zbyt niskie. Uspokaja pracę serca – reguluje rytm jego pracy.
Dzięki temu hamuje takie dolegliwości jak uderzenia krwi do głowy, zawroty
głowy, szum w uszach, zawroty głowy.
Szczególnie kobiety powinny
pić herbatę z jemioły, gdyż regulując krążenie usuwa zaburzenia związane z
miesiączką przede wszystkim nadmierne krwawienie. W okresie przekwitania
powinno się pić herbatkę przez wiele lat regularnie, gdyż likwiduje kołatanie
serca, częstoskurcz, uderzenia gorąca, uczucie niepokoju i duszności. Świeży
sok z jemioły pomaga w niepłodności kobiecej – jemiołę należy dobrze umyć i
wycisnąć sok przez sokowirówkę – zażywać 2 razy dziennie rano na czczo i
wieczorem przed zaśnięciem po 25 kropli.
Picie herbaty z jemioły wspomaga
również proces leczenia zwapnienia tętnic, rekonwalescencję po udarze mózgu
oraz hamuje krwawienia wewnętrzne.
Ostatnie badania pokazują, że substancje występujące w
jemiole (jednak są to te substancje, które nie rozpuszczają się w wodzie)
wykazują działanie oczyszczające i zapobiegają chorobom w tym rakowi.
Sposoby stosowania
|
Herbata
|
1 czubatą łyżeczkę jemioły zalać szklanką zimnej wody.
Pozostawić na noc. Rano tylko lekko podgrzać. Jest to tzw. zimny wyciąg.
Można przygotować większą ilość na cały dzień i przechowywać w termosie.
|
|
Nalewka
|
Pokrojoną jemiołę zalewamy alkoholem i
pozostawiamy na 14 dni w ciepłym miejscu. Można kupić też nalewkę w
aptece.
|
|
Świeży sok
|
Świeże liście i łodygi myje się i gdy są jeszcze
wilgotne wyciska sok przez sokowirówkę. Sok można utrwalić alkoholem.
|
|
Maść
|
Robimy z białych owoców jemioły. Na zimno mieszamy ze
smalcem i nakładamy na odmrożone miejsca.
|
Działania niepożądane. Jemioła
jest rośliną o stosunkowo silnym działaniu. Przedawkowana może wywołać wymioty,
kolki, a nawet majaczenia i drgawki. Przetwory z jemioły należy stosować w
konsultacji z lekarzem.
Literatura:
Ożarowski A., Jaroniewski W – Rośliny lecznicze i ich praktyczne
zastosowanie.
Kuźnicka B. Dziak M. Zioła i ich stosowanie
Ożarowski (red.) – Ziołolecznictwo – Poradnik dla lekarzy
Maria Treben – Apteka Pana Boga
Jemioła pospolita Viscum album L. (Loranthaceae)
Dr Henryk St. Różański
o jemiole pisze
Opis botaniczny.
Krzew o koronie kulistej, do 1 m wys.; pędy
dichotomicznie rozgałęzione; liście skórzaste, nieopadające na zimę,
całobrzegie, lancetowate, bezogonkowe; ulistnienie równoległe; roślina
półpasożytnicza, dwupienna; kwiaty niepozorne, o miłej woni i dużej ilości
nektaru, skupione w pęczkach w kątach liści; kwiaty żeńskie z 4-dzielnym okwiatem
i słupkiem, męskie - z 4 siedzącymi pręcikami; owocem jest jednonasienna, biała
lub żółtawa jagoda, wypełniona wiscyną - lepką substancją używaną do produkcji
lepu na owady i ptaki. Kwitnie od lutego do kwietnia. Pasożytuje głównie na
topolach, dębach, wierzbach i drzewach sadowniczych. Rozmieszczenie: Europa,
Azja Północna i Zachodnia; w Polsce pospolita z wyjątkiem południowo-wschodnich
obszarów.
Surowiec.
Z jemioły pozyskuje się ziele - Herba Visci (USL). Zbiera
się je zimą, bowiem wtedy następuje największe nagromadzenie ciał czynnych w
roślinie. Ziele suszy się w temp. do 40o C. Ze świeżego ziela sporządza się
Intractum Visci.
Skład chemiczny.
Składniki chemiczne jemioły można pogrupować w
następujący sposób :
Substancje peptydowe; wiskotoksyna - do 0,1%, lektyny.
Aminy biogenne: histamina, tyramina, fenyloetyloamina,
tryptamina.
Aminokwasy: kw. gamma-aminomasłowy, walina, leucyna,
arginina - ok. 40%, prolina - ok. 10,2%.
Związki terpenowe: kw. oleanolowy, beta-amyryna,
beta-sitosterol, kw. ursolowy, lupeol.
Związki fenolowe: alkohol synapinowy, kw. synapinowy, zw.
katechinowe, kw. ferulowy, kw. kawowy, kw. waniliowy.
Śluzy.
Alkaloid - werazyna.
Związki flawonoidowe (np. kwercetyna) i karotenoidowe
(ksantofil).
Właściwości farmakochemiczne ciał czynnych jemioły.
Lektyny
są to glikoproteiny występujące powszechnie w świecie
roślin (np. w rodzinie Papilionaceae), grzybów oraz niektórych zwierząt.
Stanowią składniki błon i ścian komórkowych, liczne mają charakter
enzymatyczny. Wykazują zdolność aglutynacji wirusów, bakterii i erytrocytów,
stąd nazwa - fitoaglutyniny. Ponadto niektóre lektyny (jak to jest w przypadku
jemioły) działają cytotoksycznie (hamują transkrypcję lub translację); wykazują
kancerotoksyczność w stosunku do komórek białaczkowych (lektyna jemioły -
omelotoksyna). Zbudowane są z części białkowej o rozmaitej masie cząsteczkowej
i z przyłączonymi najczęściej kowalencyjnie - łańcuchami heterosacharydów. W
skład reszty sacharydowej wchodzą często heksozy (galaktoza, mannoza, glukoza)
oraz pentozy (ksyloza, arabinoza). Grupy końcowe tych łańcuchów stanowią zwykle
kw. syalowy i L-fukoza. Liczba łańcuchów dołączonych do cząsteczki białka może
wynieść nawet 800. Elementy sacharydowe połączone są z łańcuchem polipeptydowym
różnymi typami wiązań, np. 0-, N-glikozydowymi, wiązaniami z jonami metali Ca
czy Mn. Lektyny jemioły zawierające w swej budowie galaktozę mają zdolność
aglutynacji komórek nowotworowych. Jest to jedna z istotnych reakcji niektórych
komórek nowotworowych jakim ulegają. Odczyn zlepny zachodzi dlatego, że
cząsteczki lektyn mają na swej powierzchni kilka miejsc węzłowych, które wiążą
się z częścią węglowodanową glikoproteidów błonowych. Lektyny podzielono na 3
chromatograficzne frakcje (ML-1, ML-2 i ML-3. 1 ml świeżego soku jemiołewego
zawiera ok. 16 ug lektyny ML-1. Wyciągi z jemioły dębowej (preparat Iscador Q)
czy jabłoniowej (preparat Iscador H) zawierające lektyny, działają
immunostymulująco, co objawia się aktywacją makrofagów, zwiększoną fagocytozą i
wzmożoną proliferacją limfocytów B. Dzięki temu wzrasta odporność na zakażenia
bakteryjne i zmniejsza się prawdopodobieństwo rozwoju nowotworu. Preparaty
jemiołowe pobudzają rozwój grasicy oraz procesy hemocytopoezy w szpiku, poprzez
przyśpieszenie proliferacji.
Wiskotoksyna = viscalbina
(Wa2, Wa3, Wb1) została wyizolowana z jemioły przez
Winterfelda i Bijla w 1949 r. Jest to substancja peptydowa z częścią cukrową i
pierścieniem naftylowym. Podana pozajelitowo działa inotropowo ujemnie,
powoduje bradykardię, zmniejsza objętość minutową serca i obniża ciśnienie
krwi. W miejscu wstrzyknięcia powoduje martwicę tkanek, stąd wiskotoksynę można
stosować do niszczenia guzów skórnych i podskórnych. Rozkłada się w
temperaturze 70-80o C. Rozpuszcza się w zimnej wodzie. W zielu jest jej około
0,1%.
Opracowano farmaceutyki (np. Iscador R, Plenosol R)
będące wyciągami z jemioły. Ich skuteczność i tym samym wartość terapeutyczna
są jednak zmienne, co jest spowodowane zmiennością składu chemicznego jemioł w
zależności od żywiciela, sposobem sporządzenia leku, warunkami zbioru i
przechowywania surowca. Właściwości immunostymulujące zależą od wieku rośliny,
terminu zbioru i oczywiście gatunku żywiciela, Podobne czynniki biotyczne i
abiotyczne mają wpływ na działanie hipotensyjne wyciągów z jemioły.
Wiskotoksyna wybitnie zmniejsza ciśnienie krwi po podaniu pozajelitowym. W
przewodzie pokarmowym ulega strawieniu i tym samym unieczynnieniu, zatem nie
działa po podaniu doustnym. Jest to przecież białko i tak je nasz organizm
odbiera, działając nań enzymami proteolitycznymi. Warto tu wspomnieć o
badaniach nad hipotensyjnym działaniem wyciagów z jemioły u zwierząt, jakie
prowadził Lutomski i wsp. Podając per os duże dawki soku jemiołowego (0,4-6
ml/kg m.c. zwierzęcia) obserwowano aż 25-58% obniżenie ciśnienie krwi. Wynik
ten był uzależniony od dawki i czasu podawania środka. Nie obserwowano przy tym
działań niepożądanych wyciągu.
Kwas gamma-aminomasłowy (GABA - gamma-amino-butyric-acid)
u roślin powstaje głownie przez dekarboksylację
glutaminianu i przeniesienie grupy -NH2 na kwas
alfa-amino-gamma-formylo-masłowy. Aminokwas ten nie wchodzi w skład białek. U
zwierząt w stanie wolnym występuje w mózgu i w tkance nerwowej, jest ważnym
neuroprzekaźnikiem (neurotrasmiterem). Znane są od dawna właściwości obniżające
ciśnienie krwi; jest to neurotrasmiter hamujący neurony, rozszerzający naczynia
krwionośne. Teoretycznie jest więc możliwe, że GABA zawrty w jemiole również
przyczynia się do obniżenia ciśnienia krwi, zwłaszcza po podaniu pozajelitowym
lub w dużych dawkach i przez dłuższy czas doustnie. Warto też dodać, że w
lecznictwie były stosowane preparaty zawierające GABA (np. Gammalon), ale
pozajelitowo, nie zaś doustnie. Droga podania tego typu środka ma ogromny wpływ
na efekt terapeutyczny, ponieważ należy pamiętać o drobnoustrojach znajdujących
się w przewodzie pokarmowym.
Cholina
(wodorotlenek beta-hydroksy-etylo-tri-metylo-amoniowy),
pochodna N-trimetylowa etanolaminy, substrat w biosyntezie acetylocholiny i
lecytyny. Ester choliny z kwasem octowym - acetylocholina jest neurotransmiterem
na zakończeniach nerwów ruchowych współczulnych i przywspółczulnych.
Acetylocholina może wykazywać wpływ hipotensyjny, zanim zostanie rozłożona
przez cholinoesterazę ChE czy acetylocholinoesterazę AchE. Jest to jednak
działanie krótkotrwałe. Należy podkreślić, że wchłanianie acetylocholiny w
przewodzie pokarmowym jest nieznaczne i zdaniem wielu specjalistów /A. Danysz
1988/ tą drogą nie wykazuje aktywności farmakologicznej. Trzeba zauważyć, że
preparaty z jemioły są stosowane na ogół w małych dawkach i wobec tego ester
choliny jest wprowadzany do organizmu w minimalnych ilościach, zatem jego
działanie nie jest możliwe.
Tyramina
- amina powstała przez dekarboksylację tyrozyny. Budową
zbliżona do adrenaliny. Obkurcza naczynia krwionośne i podnosi ciśnienie krwi;
działanie to nie jest zauważalne po podawaniu leków jemiołowych, prawdopodobnie
z powodu zbyt małej ilości. Substancja ta może być jednak odpowiedzialna za
hemostatyczne działanie świeżego soku jemiołowego.
Histamina
- 4-(2-aminoetylo)-imidazol powstaje przez
dekarboksylację histydyny. Nie wchłania się z przewodu pokarmowego. Po podaniu
per os (doustnym) zostaje rozłożona przez histaminazę znajdującą się w
komórkach napływowych tkanki łącznej przewodu pokarmowego. Znane działanie
histaminy, polegające na rozszerzaniu naczyń włosowatych, małych tętniczek i
małych żył i tym samym na obniżaniu ciśnienia krwi - występuje jedynie po
pozajelitowym podaniu.
Serotonina
czyli 5-hydroksytryptamina, powstaje po hydroksylacji i
dekarboksylacji tryptofanu. Na obwodzie wywołuje skurcz mięśni gładkich. Zwęża
naczynia krwionośne, podwyższa ciśnienie krwi, rozszerza naczynia mięśni
szkieletowych i serca, działa inotropowo i chronotropowo dodatnio, wzmaga
perystaltykę i napięcie jelita cienkiego. Takie działanie wykazuje jednak tylko
po podaniu pozajelitowym. Zatem wpływ jemioły na serce po pozajelitowym podaniu
jest między innymi spowodowany przez tę aminę,
Kwas kawowy
(5,4-dihydroksycynamonowy kwas) rozpuszcza się w gorącej
wodzie i etanolu. Wykazuje działanie bakteriostatyczne, żółciopędne i
przeciwzapalne.
Kwas ferulowy
(4-hydroksy-5-metoksycynamon owy kwas) rozpuszcza się w
etanolu i w gorącej wodzie. Działa żółciopędnie i lipotropowo.
Kwas ursolowy
wywiera działanie przeciwzapalne, zmniejsza stężenie
cholesterolu we krwi. Rozpuszcza się dobrze w etanolu, słabo przechodzi do
gorącej wody.
Związki flawonoidowe
(4-glukozyd-2-:hydroksy-4,6-dimetoksychalkon, kwercetyna)
rozpuszczają się w wodzie i alkoholach. Flawonoidy hamują aktywność
hialuronidazy, posiadają właściwości antyagregacyjne, obniżają stężenie lipidów
we krwi. Kwercetyna i jej pochodne glikozydy (np. rutozyd) są inhibitorami
autooksydacji adrenaliny i kwasu askorbinowego ponadto hamują syntezę
prostaglandyn przez hamowanie utleniania kwasu arachidonowego. Kwercetyna
pogłębia skurcze serca i zwiększa pojemność wyrzutową serca. Działa odtruwająco
przy zatruciach metanolem. Wykazuje wpływ przeciwuczuleniowy, przeciwzapalny i
moczopędny. Poprzez obniżanie poziomu cholesterolu w osoczu, flawonoidy
opóźniają rozwój procesu miażdżycowego w naczyniach krwionośnych. Wykazują
także działanie ochronne na organizm przy naświetlaniu pierwiastkami
promieniotwórczymi. Kwercetyna jest bakieriostatykiem w stosunku do bakterii
Gram+ i Gram- w tężeniu 0,075-0,1 ng/ml. Właśnie obecnością zw. flawonoidowych
można tłumaczyć właściwości lecznicze jemioły dotyczące większości chorób.
Ksantofile
są to tlenowe pochodne karotenów o charakterze żółtych
barwników. Nierozpuszczalne w wodzie, dobrze rozpuszczalne w tłuszczach,
słabiej w alkoholach. Prawdopodobnie chronią przed czynnikami nwotworowymi.
Werazyna>
to glikoalkaloid sterydowy powstający z dormantynonu o
nieznanych właściwościach farmakologicznych.
Śluzy
są to substancje o charakterze polisacharydów, tworzące z
wodą żele i zole. Zbudowane są z cukrów prostych i kw. uronowych. Badania
mikroskopowe ujawniły występowanie w śluzach mikrofibryli celulozy. Wywierają
wpływ powlekający, ochronny, zmiękczający, przeciwzapalny; nie wchłaniają się z
przewodu pokarmowego, są bardzo odporne na hydrolizę.
Wartość, zastosowanie i dawkowanie preparatów
jemiołowych.
Intractum Visci (Phytopharm) - płyn 100,0.
Intrakt
jest to stabilizowany wyciąg etanolowy (alkoholatura stabilisata)
ze świeżego surowca roślinnego. Sporządzenie jego polega na zalaniu ziela
jemioły alkoholem stężonym o temperaturze wrzenia tj. ok. 70°C. Chodzi o to,
aby unieczynnić enzymy, które rozkładają wiele substancji czynnych. Zimny
etanol powoduje jedynie wytrącanie białek z roztworów, następuje zmniejszenie
sił elektrostatycznego odpychania pomiędzy płaszczami hydratacyjnymi
poszczególnych cząstek białek. Wrzący i stężony etanol powoduje już
nieodwracalny proces - denaturację, unieczynniającą całkowicie białko.
Zniszczone zostają wewnątrzcząsteczkowe wiązania wodorowe, dwusiarczkowe
przyciągania elektrostatyczne i oddziaływania hydrofobowe. Można więc
powiedzieć, że takie postępowanie jest uzasadnione w przypadku niektórych
surowców roślinnych, ale z pewnością nie jeżeli chodzi o jemiołę Obok enzymów
zostają przecież zniszczone inne związki o charakterze białkowym, a więc
wiskotoksyny i lektyny. Pojedyncze aminokwasy występujące w surowcu ulegają z
pewnością pod wpływem etanolu przekształceniu w lotne estry. Estryfikacja
wolnych aminokwasów zawartych w intrakcie (które nie przereagowały) zachodzi
szybciej i całkowicie w żołądku pacjenta pod wpływem kwasu solnego (aktywator
tej reakcji!). Uważam, że powstające wówczas niektóre estry mogą być powodem
zaburzeń trawiennych, nudności, wymiotów czy biegunek u pacjenta.
Biorąc więc pod uwagę właściwości chemiczne ciał czynnych
jemioły można dojść do wniosku, że intrakt jemiołowy nie jest preparatem
racjonalnym. Zalecanie go przy nadciśnieniu nie ma żadnego uzasadnienia
naukowego, jeżeli działanie hipotensyjne przypiszemy aktywnym biologicznie
frakcjom proteinowym czy też GABA. Pozostałe składniki rośliny przechodzą do
etanolu i zachowują swoją aktywność. Logiczne więc jest zapisywanie intraktu
jemiołowego w chorobie Brighta (białkomocz z obrzękami), zapaleniu nerek ,
chorobie wieńcowej, miażdżycy, osłabieniu mięśnia sercowego, zawrotach głowy,
zaparciach, żylakach, krwawieniach z nosa, zaburzeniach miesiączkowania,
zaburzeniach metabolicznych.
Dawkowanie Intraktu:
20-50 kropli 3 razy dz.
Odwar i napar ze względu na sposób sporządzania (wysoka
temperatura!), a zarazem nie zawieranie najważniejszych ciał czynnych - czyni
je w przypadku jemioły przetworami o małej wartości leczniczej i o ograniczonym
zakresie stosowania. Można je polecać jedynie przy tych schorzeniach co
intrakt.
Herba Visci - ziele (Herbapol)
- opak. 50 g. Z suchego ziela sporządza się napar, odwar
i macerat. Stosuje się go też doustnie w postaci Pulvis Visci w dawce 1 g 2-3
razy dz. Odwar z ziela jemioły bywa stosowany do nasiadówek i irygacji w
chorobach kobiecych (stany zapalne, zakażenia bakteryjne narządów płciowych,
upławy). Działanie odkażające i przeciwzapalne odwaru z jemioły jest faktyczne,
gdyż substancje odpowiedzialne za to nie rozkładają się w temp. Ok. 90-100° C.
Odwar lub napar: ok. 4 - 5 g suszu/200-250 ml wody; w przypadku odwaru gotować
ok. 5 minut; pić 2-3 razy dz. po 100-150 ml.
Maceratio z suchego ziela
należy sporządzać na zimno: 20 g/200 ml przegotowanej
wody o temp. Pokojowej. Wytrawiać ok. 4-6 godz. Mieszając chwilami. Stosować
30-200 ml rano i na noc lub mniejsze dawki, ale częściej. Macerat ze świeżego
ziela sporządza się podobnie. Jedynie ilość surowca przypadającą na 200 ml wody
należy podwoić (40 g/200 ml).
Pulvis et macerationes frigide parata
są to leki galenowe, których zalecanie przy krwotokach
macicznych i miąższowych oraz przy nadciśnieniu wydaje się najbardziej
uzasadnione. W tych postaciach jemiołę można polecić też kobietom w okresie po-
i przekwitania (lęki, nerwice wegetatywne). Maceratio ze świeżego czy suchego
ziela zachowuje większość substancji czynnych. Stopień ich przechodzenia do
rozpuszczalnika zależy jednak od wielu czynników, jak: twardości i temp. Wody
(nie może przekraczać 30°C), stopnia rozdrobnienia surowca i czasu maceracji
(do 8 h, nie krócej jednak jak 4 h).
Plenosol N (Madaus, D):
amp. 1 ml zawierające 1 mg wyciągu wodnego z ziela
jemioły. Stosuje się śródskórnie lub dożylnie w leczeniu guzów złośliwych oraz
w chorobach reumatycznych i przy obniżonej odporności organizmu. Ponadto w
nadciśnieniu i w miażdżycy w podeszłym wieku.
Jemioła w leczeniu nowotworów i chorób wirusowych
Iscador jest przykładem leku antropozoficznego, czyli
zgodnego z ideologią i filozofią Rudolph’a Steiner’a (1861-1925). W Europie
wielką karierę robią obecnie preparaty z jemioły standaryzowane i w nowoczesnej
postaci farmaceutycznej – ekstrakty w ampułkach, ale równocześnie z pewną nutą
mistycyzmu Steiner’a. Często są wzbogacone w rozmaite związki chemiczne, np. w
metale (rtęć, srebro, miedź). Jednym z popularniejszych jest Iscador (Institut
Hiscia Switzerland, Weleda), który jest sporządzany z jemioły pasożytującej na
jabłoni – Iscador M, pasożytującej na sośnie – Iscador P i jemioły
pasożytującej na dębie – Iscador Q. Największe spektrum działania
farmakologicznego posiada jemioła „dębowa”, czyli preparat Iscador Q (Iscador
Qu). Najbardziej aktywnymi składnikami preparatu Iscador są lektyny i
viscotoxyny. Hamują one proliferację (podziały) komórek nowotworowych.
Pobudzają wydzielanie cytokinin i aktywność limfocytów NK. Ponadto łagodzą one
skutki uboczne radioterapii i chemioterapii. W sprzedaży znajdują się
następujące wersje Iscador :
Iscador Qu: seria 0 /2 amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg
10 mg), seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg)
Iscador P seria 0 /2
amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg), seria 2 /3
amp./ (1 mg 10 mg 20 mg)
Iscador M seria 0 /2
amp./ (0,01 mg 0,1 mg 1 mg), seria 1 /2 amp./ (0,1 mg 1 mg 10 mg),
seria 2 /3 amp./ (1 mg 10 mg 20 mg).
Ponadto produkowany jest Iscador U (z wiązu – Ulmus)
stosowany w leczeniu nowotworów i przewlekłych stanów zapalnych oskrzeli oraz
opłucnej. Do Iscadoru U dodawana jest rtęć. Stosowany jest w leczeniu mężczyzn
i kobiet.
Iscador P zawiera śladowe ilości lektyn. Iscador Qu spezial 375 ng lektyn/1ml, Iscador M spezial
– 250 ng/1ml. Iscador spezial ma
podwyższoną zawartość lektyn.
Preparaty z jemioły zawierające lektyny są również
podawane nosicielom HIV oraz chorych na AIDS. Lektyny wzmagają mechanizmy
obronne układu immunologicznego. Składniki jemioły mają właściwości
immunomodulatorów, działają też wirustatycznie. Lektyny i viscotoksyny
jemiołowe hamują procesy fuzji i agregacji komórek zaatakowanych przez wirusy,
co zapobiega ich propagacji w ustroju. Podnosi liczbę limfocytów CD4.
Iscador jest stosowany przez niektórych lekarzy u chorych
z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby. Pod wpływem wyciągów z jemioły
zmniejsza się liczba wirusów oraz zanika stan zapalny wątroby.
Iscador może być zakupiony za granicą lub przez
pośrednika – w Polsce sprzedaż na zamówienie prowadzi Cefarm Poznań – bliższe
informacje wraz z cenami poszczególnych rodzajów Iscador dostępne pod adresem:
www.cefarm.poznań/oferta.htm?offset=200&lit=I
Iscador P stosowany jest do leczenia przewlekłych
nieżytów jamy nosowo-gardłowej, mięsaków (sarcoma) układu ruchu i skóry.
Iscador do leczenia mięsaków, łagodnych nowotworów skóry często zawiera dodatek
rtęci (Iscador P Hg).
Iscador M jest stosowany w leczeniu nowotworów żołądka,
układu żółciowego, śledziony, trzustki, jelit i odbytu u kobiet. U mężczyzn w
tych samych przypadkach zaleca się Iscador Qu. Iscador Qu i M w razie
wykorzystania do leczenia trzustki zawiera często dodatek miedzi. W razie nowotworu
jelit i odbytu dodaje się do Iscadoru Qu i M – rtęć (Iscador Qu/Hg lub M/Hg).
Iscador M stosowany jest w leczeniu nowotworów krtani i tarczycy u kobiet,
podczas gdy u mężczyzn w tych samych przypadkach Iscador Qu.
Nowotwory nerek u mężczyzn – Iscador Qu z dodatkiem
miedzi, u kobiet – Iscador M z dodatkiem miedzi. Nowotwory pęcherza moczowego –
u mężczyzn – Iscador Qu z dodatkiem srebra, u kobiet – Iscador M z dodatkiem
srebra.
Nowotwory gruczołu krokowego (prostata), jąder i prącia –
Iscador Qu z dodatkiem srebra.
Nowotwory jajników, przewlekłe stany zapalne jajników,
pochwy, warg sromowych i macicy, nowotwory tych organów – Iscador M z dodatkiem
srebra.
Nowotwory gruczołów sutkowych – Iscador M – przed
menopauzą – z dodatkiem srebra, w okresie menopauzy – z dodatkiem rtęci.
Preparat podaje się podskórnie w pobliży nowotworu w
dawkach zwiększających stosując odpowiednie serie. Powinno zacząć się od serii
0 (terapia inicjująca – 14 zastrzyków, czyli 2 razy komplet po 7 amp.), potem
stopniowo przechodząc do coraz wyższej. Pacjenci różnie reagują na preparat, w
związku z tym konieczne jest stopniowe zwiększanie dawki. Jeżeli pacjent dobrze
toleruje lek wówczas można dojść do maksymalnej dawki. Lek można również
wstrzykiwać w ramię lub w udo, jeżeli nowotwór jest w głębi ciała. Nie należy
przekraczać dawki 20 mg/dobę. Wstrzyknięcie preparatu powoduje podwyższenie
ciepłoty ciała. Ampułkę Iscador danej serii /1 ml/ wstrzykuje się co 2 dni. Po
7 zastrzykach należy zrobić 7 dniową przerwę. Terapię Iscadorem zaleca się
również w razie operacyjnego usuwania nowotworu: 14 dni przed operacją podaje
się zestaw inicjujący lub 14 dni po operacji, potem przechodzi się do terapii
właściwej Iscadorem (dalsze serie).
Przeciwwskazania:
wysoka gorączka, ciąża, uczulenie na lek, aktywna
gruźlica. Nie należy podawać Iscadoru z preparatami grasicy, hormonami grasicy,
aloesem pozajelitowym oraz cytokinami.
Helixor A, M i P
W Niemczech, w Austrii i w Szwajcarii dostępny jest
preparat jemiołowy Helixor, który został opracowany zgodnie z zasadami
antropozoficznymi Rudolph’a Steiner’a.
Helixor jest produkowany w 3 odmianach: Helixor A –
sporządzony z jemioły pasożytującej na jodle Abies (Abietis), Helixor M –
sporządzony z jemioły pasożytującej na jabłoni Malus (Mali) i Helixor P –
sporządzony z jemioły pasożytującej na sośnie Pinus (Pini).
Ekstrakt z poszczególnych jemioł jest rozpuszczony w
izotonicznym roztworze chlorku sodu (NaCl). Ma postać roztworu do wstrzyknięć
(ampułki). Lek jest podawany podskórnie, czyli pozajelitowo.
Istnieją różne serie Helixor z różną dawką składników
czynnych, które należy dobrać do stanu chorego, płci i rodzaju nowotworu.
Helixor jest produkowany przez firmę: Helixor Heilmittel,
Rosenfeld. Sprzedawany jest przez: Germania Pharmazeutika, Wien. W Polsce nie
jest zarejestrowany. Niektóre polskie apteki mogą go jednak sprowadzić zgodnie
z obowiązującymi zasadami.
Helixor A: ampułki 1 mg, amp. 5 mg, amp. 10 mg, amp. 20
mg, amp. 30 mg, amp. 50 mg, amp. 100 mg w 1 ml izotonicznego roztworu chlorku
sodu. W opakowaniu dla terapii seryjnej są ampułki:
Opakowanie seryjne I A: amp. 1 mg - 3 sztuki; amp. 5 mg -
3 sztuki, ampułki 10 mg - 1 sztuka;
Opakowanie seryjne II A: amp. 10 mg - 2 sztuki, amp. 20
mg - 2 sztuki, amp. 30 mg - 3 sztuki;
Opakowanie seryjne III A: amp. 1 mg - 1 sztuka, amp. 5 mg
- 2 sztuki, amp. 10 mg - 3 sztuki, amp. 20 mg - 1 sztuka;
Opakowanie seryjne IV A: amp. 20 mg - 2 sztuki, amp. 30
mg - 2 sztuki, ampułki 50 mg - 3 sztuki.
W opakowaniu dla klinik i terapii specjalnych (dla
kuracji indywidualnych, odbiegających od przyjętego powszechnie schematu) jest
8 lub 50 ampułek jednego rodzaju.
Helixor P: ampułki 1 mg/1ml, amp. 5 mg, amp. 10 mg, amp.
20 mg, amp. 30 mg, amp. 50 mg, amp. 100 mg/1ml. Duże opakowania kliniczne zawierają
po 8 i 50 ampułek jednego rodzaju. Opakowania seryjne Helixor P:
Opakowanie seryjne I P - amp. 1 mg - 3 szt., 5 mg - 3
szt., 10 mg - 1 szt;
Opakowanie seryjne II P - amp. 10 mg - 2 amp., 20 mg - 2
szt., 30 mg - 3 szt.;
Opakowanie seryjne III P - amp. 1 mg - 1 szt., 5 mg - 2
szt., 10 mg - 3 szt, 20 mg - 1 szt.;
Opakowanie seryjne IV P - amp. 20 mg - 2 szt., 30 mg - 2
szt., 50 mg - 3 szt.
Helixor M - jest produkowany w podobnej formie i
zestawach seryjnych jak Helixor P.
Preparat Helixor działa immunostymulująco, czyli wzmaga
aktywność układu immunologicznego, ponadto pobudza wydzielanie endorfin i
cytokin. Pod wpływem lektyn jemioły wzrasta wyraźnie w organizmie stężenie
interleukiny-1. Hamuje rozwój komórek nowotworowych (hamuje podziały komórek
nowotworowych). Wzmaga czynność limfocytów NK (Natural Killer cells),
limfocytów pomocniczych, plazmocytów i monocytów. Indukuje apoptozę. Zmniejsza
bóle, poprawia samopoczucie, nadaje chęć do życia, pobudza psychicznie pacjenta
do wewnętrznej walki z rakiem. Wzmaga aktywność szpiku kostnego. Łagodzi skutki
chemioterapii i radioterapii.
Helixor A - przeznaczony do leczenia wszystkich guzów
(nowotworów) u mężczyzn; u kobiet stosowany w leczeniu nowotworów jamy ustnej,
gardła, krtani, białaczek (np. przewlekłej białaczki szpikowej, białaczki
mieloblastycznej, białaczki paramieloblastycznej, białaczki monoblastycznej,
białaczki limfoblastycznej, białaczki niezróżnicowanej hemocytoblastycznej).
Helixor M - przeznaczony do leczenia wszystkich
nowotworów u kobiet za wyjątkiem tych wymienionych przy Helixor A i P.
Helixor P - przeznaczony do leczenia nowotworów piersi u
kobiet, choroby Hodgkina (ziarnica złośliwa), chłoniaków nieziarnicznych (non
Hodgkin lymphomata), choroby Pageta; ponadto jako efektywny bodziec do
pobudzenia czynności szpiku kostnego. Niekiedy podaje się Helixor P i A na
zmianę.
Helixor wstrzykuje się podskórnie, około 3 cm od guza,
ale nie w sam guz. Jeżeli guz jest w głębi ciała zastrzyk należy podać w ramię
lub w udo. Pacjent po przeszkoleniu może samodzielnie wstrzykiwać sobie lek.
Można także przeszkolić członka rodziny. Istnieje kilka schematów podawania
leków zależnie od stadium nowotworu, tolerancji i rodzaju nowotworu.
Dawkowanie Helixor.
Etap (stadium) I:
Dawkowanie Helixor: zastrzyk podskórny: najpierw
opakowanie seryjne I: 3 zastrzyki 1 mg, potem 3 zastrzyki 5 mg i 1 zastrzyk 10
mg (łącznie więc 7 wstrzyknięć); następnie II opakowanie seryjne: 2 zastrzyki
10 mg, 2 zastrzyki 20 mg, 3 zastrzyki 30 mg (kolejne 7 wstrzyknięć). Po serii
14 zastrzyków podanych w ciągu 14 dni należy zrobić przerwę 2-tygodniową.
Potem: 2 razy opakowanie seryjne II, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość
wstrzyknięć: 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) II: Opakowanie seryjne I Opakowanie
seryjne II (stadium I), potem: opakowanie seryjne IV: 2 amp. 20 mg (2 zastrzyki
20 mg), 2 zastrzyki 30 mg, 3 zastrzyki 50 mg. Następnie 14 dni przerwy. Potem 2
razy opakowanie seryjne IV, po każdym 14 dni przerwy. Częstotliwość podawania
zastrzyku – 3 razy w tygodniu.
Etap (stadium) III – stan nawrotowy:
Opakowanie seryjne I
Opakowanie seryjne II
Opakowanie seryjne IV (stadium II), potem (22
wstrzyknięcie) : 2 zastrzyki 70 mg (amp. 50 mg + amp. 20 mg 2 razy), 2
zastrzyki 80 mg (amp. 50 mg + amp. 30 mg – 2 razy), 3 zastrzyki 100 mg (amp. 50
mg + amp. 50 mg razy 3) /opakowanie seryjne IV + 7 ampułek Helixor 50 mg).
Następnie przerwa 14 dniowa. Od 22 zastrzyku – kuracja seryjna - 2 razy
powtórzyć Po każdej serii 14 dni przerwy. Częstotliwość wstrzyknięć: 3 razy w
tygodniu.
Działania uboczne: podwyższenie temperatury ciała,
powiększenie gruczołu tarczycowego, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia.
Przeciwwskazania: uczulenie na składniki leku, ciąża.
Dr Henryk St. Różański
Krosno-Poznań 2002-2003
Dokument chroniony prawami autorskimi!
Data ostatniej aktualizacji : 30.10.2003.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz